Ἀριθ. Πρωτ. 6
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 25ῃ Μαρτίου 2010
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 137η
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου ἐσήμανε καὶ ὁ εὐαγγελισμὸς τῆς Ἑλλάδος. Τετρακόσια χρόνια πικρῆς καὶ ὀδυνηρῆς σκλαβιᾶς στὸν τουρκικὸ ζυγό, δὲν ἦσαν λίγα. Ἀντίθετα ἦσαν πάρα πολλά, ὥστε βάσιμα νὰ πιστεύῃ κανείς, ὅτι τὸ Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ Γένος εἶχε πρὸ πολλοῦ σβήσει. Οἱ τοῦρκοι κατακτητές, βάναυσοι, σκληροὶ καὶ φανατικὰ προσηλωμένοι στὴν θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ, δὲν ἔχαναν εὐκαιρία γιὰ νὰ βασανίζουν καὶ νὰ δολοφονοῦν τοὺς ραγιάδες Ἕλληνες. Ὅμως, ἐδῶ εἶναι τὸ θαυμαστό : Ἐνῷ - τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν - μικρὸς ἦταν ὁ ἀριθμὸς ἐκείνων, ποὺ ὑποκύπτοντας στὴν βία ἐξισλαμίσθηκαν, ἀντίθετα σημαντικὸς ἦταν ὁ ἀριθμὸς τῶν ὅσοι παρέμειναν πιστοὶ στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦν σὲ διωγμούς , βασανιστήρια καὶ μαρτυρικὸ θάνατο. Εἶναι, ἀκριβῶς, τὰ 2.500.000 Νεομάρτυρες, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους. Κι' εἶναι, κυρίως, νέοι ἄνθρωποι, ἀγόρια καὶ κορίτσια, ποὺ περιφρόνησαν τὰ πλούτη καὶ τὶς τιμὲς ποὺ τοὺς ἔταζαν οἱ Ἀγαρηνοί, καὶ ἀντιμετώπισαν μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα τὰ μαρτύρια καὶ τὸν θάνατο.
-Β-
Στὴν γενναιότητα, λοιπόν, καὶ στὴν θυσία τῶν Νεομαρτύρων στηρίχθηκε τὸ σκλαβωμένο Γένος μας. Κι' ἐνῷ περνοῦσαν τὰ χρόνια καὶ οἱ αἰῶνες, δὲν ἐλύγισε. Κάθε τόσο ξεσποῦσε καὶ κάποια ἐπανάσταση, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, πού, ὅμως, πνιγόταν στὸ αἷμα. Φαινόταν ν' ἀργῇ "τὸ ποθούμενο", ποὺ εὐαγγελιζόταν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ "Ἅγιος τῶν σκλάβων", ὅπως πολὺ σωστὰ χαρακτηρίστηκε. Ἀλλὰ ἡ ἐλπίδα δὲν ἔσβηνε ἀπ' τὶς ψυχές. Καὶ παρὰ τὴν προπαγάνδα τῶν εὐρωπαίων δῆθεν "ἱεραποστόλων", οἱ Ἕλληνες ἔμειναν πιστοὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τοῦρκοι δυνάστες καὶ Εὐρωπαῖοι προπαγανδιστὲς δὲν κατώρθωσαν νὰ κάμψουν τὸ φρόνημα τοῦ Λαοῦ μας.
-Γ-
Ἔτσι , ξημέρωσε ἡ 25η Μαρτίου 1821 . Ἡμέρα χαρούμενη καὶ πανηγυρική , ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία γιώρταζε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ ὁ Θεὸς ἔδειξε φανερὰ τὴν ἡμέρα αὐτή, ὅτι εἶχε βάλει τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν ἐπρόκειτο νὰ τὴν πάρῃ πίσω, ὅπως εἶχε πῆ προφητικά, ὁ θρυλικὸς πολέμαρχος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ "Γέρος τοῦ Μορηᾶ". Στὸ Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας, ὁ ἀτρόμητος Ἱεράρχης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, περιστοιχιζόμενος ἀπὸ τοὺς προκρίτους τοῦ Αἰγίου, τῶν Καλαβρύτων καὶ τῶν γύρω περιοχῶν, ὑψώνει τὸ Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως μὲ σύνθημα "Ἐλευθερία ἤ θάνατος". Ἀργότερα, ὅταν θὰ ἔχη πιὰ δημιουργηθῆ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, ὁ Κολοκοτρώνης, μιλῶντας στοὺς μαθητὲς τοῦ μοναδικοῦ τότε Γυμνασίου τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ εἶχαν πάει ἐκδρομὴ στὴν Πνύκα, θὰ διακηρύξῃ : "Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ πατρίδος". Γιατί, πραγματικά, αὐτὸ ἦταν τὸ ἀκλόνητο φρόνημα τῶν ἀγωνιστῶν. Κι' αὐτὸ ἦταν ποὺ δημιούργησε τὸ θαῦμα τῆς ἀναγεννήσεως τῆς Ἑλλάδος.
Γιορτάζουμε, λοιπόν, ἀδελφοί, σήμερα, πρῶτον τὸ θαῦμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου · καί, δεύτερον, τὸ θαῦμα τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Διπλῆ γιορτὴ "τῆς πίστης καὶ τῆς λευτεριᾶς", ὅπως τραγουδάει μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ ὁ χριστιανὸς ποιητὴς Γ. Βερίτης. Βέβαια, κάποιοι νεοέλληνες προσπαθοῦν νὰ ὑποβαθμίσουν τοὺς ἑορτασμοὺς τῶν ἐθνικῶν μας ἐπετείων. Ὅλα μπαίνουν κάτω ἀπὸ τὸ πρῖσμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Κάποιος, μάλιστα, μεγαλόσχημος ὑπουργὸς " ἀπεφάσισε καὶ διέταξε" νὰ καταργηθοῦν τὰ ὁπλικὰ συστήματα καὶ τὰ ἅρματα ἀπὸ τὶς παρελάσεις γιὰ λόγους... οἰκονομίας. Ἀλλὰ ἄν ἀπονευρώνουμε μὲ τόσο φθηνὰ ἐπιχειρήματα τὸ ἐθνικὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ καί, μάλιστα, τῶν νέων μας, τὶ ἔχουμε ἄλλο νὰ περιμένουμε παρὰ τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀπάθεια γιὰ τὴν πορεία τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν ἀπόκτηση - ἀδιάφορο μὲ ποιὸ τρόπο - τῆς καλοζωΐας καὶ τῆς καλοπεράσεως ;
-Δ-
Ὅμως, ὄχι. Αὐτὸ δὲν θὰ γίνῃ ποτέ ! Ὁ Εὐαγγελισμὸς τοῦ Ἀγγέλου πρὸς τὴν Θεοτόκο καὶ τὸ Λάβαρο τῆς Ἁγίας Λαύρας θὰ φωτίζουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν πορεία τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Σύνθημά μας θὰ εἶναι: Χριστὸς καὶ Ἑλλάδα. Ἔτσι θὰ ὀρθοποδήσουμε καὶ θὰ πορευώμαστε ἀνάμεσα στοὺς ἐλεύθερους λαούς. Ἑνωμένοι καὶ μονοιασμένοι, θὰ κερδήσουμε, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τοὺς σημερινοὺς ἀγῶνες. Χρόνια πολλά, ἅγια, ἀγωνιστικὰ καὶ εὐλογημένα σὲ ὅλους.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
