Ἀριθ. Πρωτ. 44
Νύκτα Ἀναστάσεως 2008
Ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐπισκοπείῳ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 122α
ΘΕΜΑ: «Ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ».
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
-Α-
Τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ ἔχει πλέον τελειώσει. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, συγχωρῶντας τοὺς ἀμείλικτους ἐχθρούς Του, «κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα» (Ἰωάν. ιθ΄ 30). Ἔγειρε τὸ κεφάλι καὶ μὲ τὴν δική Του θέληση παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή Του στὰ χέρια τοῦ Οὐρανίου Πατέρα, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἴδιος τὸ εἶχε προαναγγείλει στοὺς Ἀποστόλους : «Ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ’ ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν» (Ἰωάν. ι΄ 17-18). Δηλαδή, χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ ἀναγκάζῃ, παραδίδω τὴν ζωή μου εἰς θάνατον, γιὰ νὰ τὴν λάβω πάλι καὶ ἐξακολουθήσω σὰν αἰώνιος ἀρχιερέας καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή μου τὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν προβάτων μου καὶ τῆς σωτηρίας τους διὰ τῆς συνενώσεώς του σὲ μιὰ ποίμνη καὶ σὲ ἕνα σῶμα. Κανεὶς δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ πάρῃ τὴν ζωή μου καὶ νὰ μὲ θανατώσῃ παρὰ τὴν θέλησή μου. Ἀλλ’ ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ μόνος μου τὴν παραδίδω. Ἔχω ἐξουσία νὰ δώσω τὴν ζωή μου καὶ ἔχω ἐξουσία πάλι νὰ τὴν ξαναπάρω. Θὰ θυσιάσω τὴν ζωή μου πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ θὰ τὴν πάρω πάλι διὰ τῆς ἀναστάσεώς μου, γιὰ ν’ ἀναδειχθῶ ἔτσι ὁ αἰώνιος ἀρχιερέας καὶ μεσίτης γιὰ τὴν σωτηρία τῶν προβάτων μου.
-Β-
Οἱ ἐχθροί Του, ὅλος ἐκεῖνος ὁ ἑσμὸς τῶν κακῶν καὶ φθονερῶν ἀνθρώπων, μποροῦσαν τώρα ἱκανοποιημένοι νὰ λένε «κατεπίομεν αὐτόν» (Ψαλμ. λδ΄ 25). Τὸν ἐξουδετερώσαμε, τὸν ἐβγάλαμε ἀπὸ τὴν μέση. Ἡσυχάσαμε, ἐπὶ τέλους, ἀπὸ τὴν ἐνοχλητικὴ παρουσία Του.
Ὅμως, ἡ χαρὰ τὼν ἀνθρώπων τοῦ σκότους δὲν κράτησε πολύ. Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπὸ τριήμερη παραμονὴ στὸν τάφο, ἐβγῆκε νικητὴς καὶ θριαμβευτὴς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἅδου. Γιατὶ ὅπως λέει χαρακτηριστικὰ ἕνα τροπάριο τοῦ θαυμάσιου κανόνα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (ποὺ ψάλλεται τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς) : «Ἡ σάρξ σου διαφθορὰν οὐκ εἶδε , Δέσποτα, οὐδὲ ἡ ψυχή σου εἰς ἅδου ξενοπρεπῶς ἐγκαταλέλειπται» (ᾠδὴ ε΄). Τὸ Σῶμα Σου, δηλαδή, ἐπειδὴ ἦταν ἑνωμένο μὲ τὴν θεότητα, δὲν ἐγνώρισε τὴν φθορὰ τοῦ τάφου, παρὰ τὸ ὅτι εἶχε χωρισθῆ ἀπὸ τὴν ψυχή, ἡ ὁποία δὲν ἔμεινε φυλακισμένη στὸν ἅδη. Ἀλλὰ ἑνώθηκε πάλι μὲ τὸ Σῶμα Σου τὸ ὁποῖον ἀναστήθηκε «ἐκ νεκρῶν» ἀφθαρτοποιημένο.
Ἀλλὰ ὅταν τὸ μῖσος καὶ ἡ ἀπιστία φωλιάσουν στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, δὲν πείθεται ὅσα ἐπιχειρήματα καὶ ἄν παρουσιασθοῦν. Ἔτσι ἀκριβῶς, ἔγινε μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους, ὅταν οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες τῆς φρουρᾶς τοῦ Τάφου τοὺς ἀνήγγειλαν «τὸν σεισμὸν καὶ τὰ γενόμενα». Ὄχι μόνο δὲν παραδέχθηκαν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ συμβούλευσαν τοὺς στρατιῶτες νὰ διαδώσουν ὅτι ἐνῷ αὐτοὶ κοιμώντουσαν οἱ Μαθηταὶ ἔκλεψαν τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Βέβαια, τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ ἦταν φανερὸ ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ σταθῇ, ἀφοῦ στὴν περίπτωση αὐτή - περίπτωση παραμελήσεως τοῦ καθήκοντος - γιὰ τοὺς στρατιῶτες ἐσήμαινε ἐκτέλεση, κάτι πού, ἀσφαλῶς, ἐκεῖνοι θὰ τὸ ἀνέφεραν. Ἔτσι, οἱ ἀρχιερεῖς τοὺς δωροδόκησαν καὶ τοὺς βεβαίωσαν ὅτι «ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν» (Ματθ. κη΄ 14), θὰ σᾶς ἀπαλλάξουμε ἀπὸ κάθε κίνδυνο. Διότι θὰ μεσολαβήσουμε στὸν Πιλᾶτο καὶ θὰ τὸν πείσουμε γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν ἰσχυρισμῶν σας.
-Γ-
Ἀλλὰ ὅλες αὐτὲς οἰ ἀθλιότητες τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἦταν γραμμένο στὶς προφητεῖες ὅτι ἔπρεπε νὰ πραγματοποιηθοῦν, ὥστε νὰ πιστοποιηθῇ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἐγκυρότητα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὅταν τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα οἱ δύο ἀπόστολοι «ἐκ τῶν ἑβδομήκοντα» ἐπορεύοντο «εἰς Ἐμμαούς», συζητοῦσαν στενοχωρημένοι καὶ σκυθρωποὶ γιὰ τὰ θλιβερὰ γεγονότα τῆς Σταυρώσεως, ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ συνοδοιπόρου τους, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα Κύριο, αὐτὴ τὴν διαβεβαίωση : «Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ ;» (Λουκ. κδ΄ 26). Δὲν ἔπρεπε, δηλαδή, νὰ Σταυρωθῇ ὁ Χριστὸς καὶ μὲ τὰ παθήματα αὐτὰ νὰ εἰσέλθῃ στὴν δόξα Του, ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ; Ἔτσι ἔπρεπε. Καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, δὲν ἐδικαιολογεῖτο ἡ στενοχώρια καὶ ἡ ἀπογοήτευση τῶν μαθητῶν. Ὄχι δὲ μόνο τῶν μαθητῶν ἐκείνου τοῦ καιροῦ, ἀλλά, γενικώτερα, τῶν χριστιανῶν διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία, πού, κατὰ τὴν ὡραία διατύπωση τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου, «εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τὸν αἰῶνα», ὑπέστη θλίψεις πολλὲς καὶ διωγμοὺς αἱματηροὺς καὶ σκληρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἑκατομμύρια χριστιανοὶ βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο.
-Δ-
Νὰ θυμηθῇ κανεὶς τὰ 300 πρῶτα χρόνια, ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὸν Χριστὸ περίπου δέκα τέσσαρα ἑκατομμύρια (14.000.000) ἀνδρῶν, γυναικῶν, νέων, νεανίδων, ἀκόμη καὶ μικρῶν παιδιῶν, σὲ Δύση καὶ σ’ Ἀνατολή ; Νὰ θυμηθῇ κανεὶς τοὺς μάρτυρες ποὺ προκάλεσε ὁ μουσουλμανικὸς φανατισμός, ἀπὸ τὸν 6ο μ.Χ. αἰῶνα καὶ ἑξῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε σὰν σύνθημα του τὴν διάδοση τῆς ἰδεολογίας του «διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου» ; Νὰ θυμηθῇ κανεὶς τὶς σφαγὲς τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς Τούρκους στὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας, ὁπότε ἔχουμε τὰ δυόμιση ἑκατομμύρια (2.500.000) τῶν Νεομαρτύρων ; Ἤ τὶς ἐκτελέσεις ἑξήντα καὶ πλέον ἑκατομμυρίων (60.000.000) Ὀρθοδόξων Ρώσων ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸ καθεστὼς τῶν Μπολσεβίκων ; Ἤ τοὺς διωγμοὺς τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀπὸ τὸ καθεστὼς τοῦ Ἐμβὲρ Χότζα, πρὶν ἀπὸ μερικὰ μόλις χρόνια, ἐπειδὴ ἤθελαν νὰ μένουν χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες ; Ἀκόμη καὶ σήμερα, ποὺ κατὰ κόρον διατυμπανίζονται τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ οἱ ἀτομικὲς ἐλευθερίες, ἔχουμε διωγμοὺς τῶν χριστιανῶν, ὅπως ἡ πρόσφατη δολοφονία τριῶν ἱεραποστόλων στὴν Τουρκία, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς γῆς.
-Ε-
Ἔτσι, εἶναι, ἀδελφοί μου Χριστιανοί : «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. γ΄ 12). Ὅσοι ἀληθινὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, ὅσοι θέλουν νὰ εἶναι παιδιὰ τῆς Ἀναστάσεως, θὰ ὑφίστανται πιέσεις καὶ παντὸς εἴδους διωγμούς. Ἀλλά, οἱ πιστοί, τὸ γνωρίζουμε : Διὰ μέσου τῶν παθημάτων καὶ τῶν δυσκολιῶν, κερδίζεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ δόξα τοῦ Οὐρανοῦ. Καὶ στὴν ἀλήστου μνήμης Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ στὴν Βόρειο Ἤπειρο οἱ διωγμοὶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας σταμάτησαν. Ἡ πίστη ξαναγεννιέται. Ὁ Χριστὸς θριαμβεύει. Οἱ χριστιανοὶ μποροῦν ἐλεύθερα πιά, νὰ λατρεύουν «Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. θ΄ 14).
-ΣΤ-
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, λοιπόν ! Τὸ διαλαλοῦν οἱ ἀναστάσιμες καμπάνες ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη στὴν Ἑλληνική μας Πατρίδα. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! Εἶναι τὸ μήνυμα τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς χαρᾶς. Ὅλοι ἄς χαροῦμε καὶ ἄς γιορτάσουμε, ὅπως ἁρμόζει στοὺς Ὀρθοδόξους. Μὲ τὸν ὀβελία, μὲ τοὺς λεβέντικους Ἑλληνικοὺς χορούς, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν σκέψη μας στὴν Βόρειο Ἤπειρο, στὴν Κύπρο, στὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, στὸν ὅπου γῆς ἀπόδημο Ἑλληνισμό, ἀλλὰ καὶ στοὺς Σέρβους Ὀρθοδόξους ἀδελφούς, ποὺ περνοῦν δεινὴ κρίση. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο ἄς ψάλλουμε συνεχῶς : «Πάσχα τὸ τερπνόν · πάσχα, Κυρίου πάσχα · πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε · πάσχα ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα .
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα. Ἀδελφοί, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ὁ Κύριος.
Διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
