Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Ἐγκύκλιος 128η: Χριστούγεννα 2008







Νύκτα  Χριστουγέννων 2008
Ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐπισκοπείῳ
Ἀριθ.  Πρωτ. 144
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  128ῃ
ΘΕΜΑ: «Καὶ πεσόντες (οἱ Μάγοι) προσεκύνησαν αὐτῷ».
          Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
          Ἀνάμεσα στὰ περιστατικὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς ἀναφέρουν ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ξεχωρίζει ἡ προσκύνηση τῶν Μάγων. Στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου γίνεται ἐκτενὴς λόγος γιὰ τὴν ἄφιξη τῶν ἐπιφανῶν ἐκείνων ἐπισκεπτῶν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν συνέχεια στὴν Βηθλεέμ.
          Μακρινὴ ἦταν ἡ πατρίδα τους. Ἴσως ἡ Ἀραβία ἤ ἡ Περσία. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν, θὰ λέγαμε, ἐπιστήμονες ἀστρονόμοι, ποὺ μελετοῦσαν τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὶς κινήσεις τους. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι εἶχαν καὶ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα, γιατὶ περίμεναν τὸν σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἡ Γραφὴ δὲν μᾶς πληροφορεῖ ποῦ καὶ πῶς εἶχαν μάθει γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό. Τελικῶς τοὺς φανερώθηκε μὲ τὴν παρουσία ἑνὸς ἄστρου, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀσύλληπτο μέγεθος, ἀλλὰ καὶ φῶς ἐκθαμβωτικό, ποὺ τοὺς βεβαίωνε ὅτι ἡ προσδοκία τους εἶχε πλέον πραγματοποιηθῆ.
-Β-
          Ποῦ, ὅμως, εἶχε γεννηθῇ ὁ νέος βασιληᾶς ;  Σὲ ποιὰ  περιοχὴ τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου ; Ἄγνωστο. Κι’ αὐτό, ἀκριβῶς, τὸ ἄγνωστο θὰ ἔπρεπε, λογικά, νὰ τοὺς ἀποτρέψῃ νὰ ἐπιχειρήσουν ἕνα ταξίδι μὲ κόπους πολλούς, μὲ κινδύνους μεγάλους καί, πρὸ παντός, μὲ ἀβέβαιη ἔκβαση. Γιατὶ θὰ εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς καιρικὲς συνθῆκες, τὴν ζέστη, τὸ κρύο, τὶς καταιγίδες, ἀλλὰ καὶ τὶς ληστρικὲς συμμορίες, γεγονὸς συνηθισμένο ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Αὐτά, βέβαια, παρατηροῦνται καὶ σήμερα. Ὁ σύγχρονος, ὅμως, ἄνθρωπος εἶναι σχετικὰ ἐξασφαλισμένος στὰ ταξίδια του, λόγῳ τῶν μέσων μεταφορᾶς, ποὺ παρέχουν ὁπωσδήποτε ἀσφάλεια καὶ ἐκμηδενίζουν τὶς ἀποστάσεις. Ἀλλὰ τότε οἱ ἄνθρωποι ταξίδευαν μὲ τὰ ζῶα, ἄλογα ἤ καμῆλες. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ διαδρομές - πέρα τῶν ποικίλων κινδύνων - ἀπαιτοῦσαν καὶ μακρὸ χρονικὸ διάστημα, ἑβδομάδες καὶ μῆνες, ἀνάλογα, βέβαια, μὲ τὸ ποῦ πήγαιναν.
-Γ-
          Οἱ ἀστρονόμοι, ὅμως, ἐκεῖνοι - ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ἦσαν τρεῖς - δὲν ὑπολόγισαν καθόλου τὶς δυσκολίες καὶ τὸ ἀβέβαιο τοῦ ταξιδιοῦ. Ἀνέβηκαν στὰ ζῶα τους καὶ ξεκίνησαν. Ἀλλ’ ὁ Θεός, βλέποντας τὴν ἀγαθή τους προαίρεση, ἄφησε τὸ φωτεινὸ ἀστέρι νὰ τοὺς δείχνῃ τὸν δρόμο. Ὡρισμένοι ὑποστηρίζουν, ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἄγγελο. Ὅπως, ὅμως, καὶ νὰ ἔχῃ τὸ πρᾶγμα, γεγονὸς μένει ὅτι οἱ Μάγοι δὲν κινδύνευαν νὰ χάσουν τὸν δρόμο τους, ἀφοῦ εἶχαν ἐξασφαλισμένο τὸν ὁδηγό.
          Πόσο καιρὸ ταξίδεψαν δὲν τὸ γνωρίζουμε. Κάποτε, ὅμως, ἔφθασαν στὰ Ἱεροσόλυμα τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ὁ Ἡρώδης ὁ Μέγας. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει : «Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα» (Ματθ. β΄ 1). Ὅταν, ὅμως, ἔφθασαν στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ ἀστέρι χάθηκε. Ἀλλὰ οἱ σοφοὶ Μάγοι ἄρχισαν νὰ ρωτᾶνε δεξιὰ κι’ ἀριστερὰ «ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων ; Εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ» (Ματθ. β΄ 2). Προκλήθηκε, λοιπόν, μεγάλη ἀναταραχὴ στὴν πόλη. Πρῶτος ταράχθηκε ὁ βασιληᾶς. Κι’ ἔπειτα ὅλοι οἱ κάτοικοι, γιατὶ ἀναλογιζόντουσαν ὅτι θὰ εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ὀργὴ τοῦ Ἡρώδη, ποὺ ἔμαθε ὅτι κάποιος ἄλλος βασιληᾶς θὰ τοὔπερνε τὸν θρόνο. Τελικά, προσδιωρίσθηκε ἡ Βηθλεέμ, ὅπως ἔλεγαν οἱ προφητεῖες. Ὁ Ἡρώδης ἐκάλεσε τοὺς Μάγους καὶ τοὺς παρακάλεσε, ἀφοῦ θὰ προσκυνοῦσαν τὸ νεογέννητο παιδί, νὰ περνοῦσαν νὰ τὸν ἐνημερώσουν γιὰ νὰ προσκυνήσῃ κι’ αὐτός, στὴν πραγματικότητα, ὅμως, νὰ τὸ φονεύσῃ, προκειμένου νὰ διατηρήσῃ τὸν θρόνο του.
-Δ-
          Ὅταν οἱ Μάγοι ἀνεχώρησαν γιὰ τὴν Βηθλεὲμ ἐδοκίμασαν μεγάλη χαρά, γιατί «ὁ ἀστὴρ ὅν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτούς, ἕως ἐλθὼν ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον» (Ματθ. β΄ 9). Νά, πάλι τὸ φωτεινὸ ἀστέρι τοὺς ὁδηγοῦσε μέχρις ὅτου στάθηκε ἐκεῖ ποὺ βρισκόταν τὸ παιδίον Ἰησοῦς. Κι’ ἐδῶ εἶναι τὸ θαυμαστό : «Πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ» καὶ τοῦ πρόσφεραν τὰ δῶρα τους «χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν» (Ματθ. β΄ 11). Τὶ ἔβλεπαν μπροστά τους ; Ἕνα ἀδύναμο βρέφος, χωρὶς κάτι τὸ ἰδιαίτερο. Ὅμως ἡ πίστη τους, ἀλλὰ καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τοὺς βεβαίωνε, ὅτι αὐτὸ τὸ βρέφος ἦταν ὁ Σωτὴρ καὶ Λυτρωτὴς ποὺ αἰῶνες τώρα περίμενε ἡ ἀνθρωπότητα. Κι’ ἐνῷ πρωτύτερα τὸν βασιληᾶ Ἡρώδη δὲν τὸν προσκύνησαν, ἐδῶ τώρα πέφτουν στὸ ἔδαφος καὶ προσκυνοῦν τὸ Θεῖο Βρέφος, προσφέροντάς του καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς ἀγάπης τους «χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν».
-Ε-
          Πέρασαν ἀπὸ τότε δυὸ χιλιάδες χρόνια. Καὶ σὰν τοὺς Μάγους προσκύνησαν ταπεινὰ τὸν Χριστὸ ἀναρίθμητοι βασιλεῖς, σοφοὶ ἐπιστήμονες, γενναῖοι στρατηλάτες, διαπρεπεῖς πολιτικοὶ ἄνδρες, ἄνθρωποι μὲ περίοπτη θέση στὴν κοινωνία, ἀναγνωρίζοντάς Τον ὡς Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, προξενεῖ ὀδύνη βαθειὰ μιὰ τάση ποὺ παρατηρεῖται στὴν Πατρίδα μας τοὺς τελευταίους καιροὺς νὰ παραγκωνισθῇ ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Ἔθνους. Ἔτσι, βλέπουμε νὰ ψηφίζωνται νόμοι ἀντιχριστιανικοὶ, αὐτόματο διαζύγιο, ἐκτρώσεις, σύμφωνο ἐλεύθερης συμβιώσεως, ἐξοβελισμὸς ἀπὸ τὰ Σχολεῖα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐνῷ γίνεται ἔντονος λόγος γιὰ χωρισμὸ τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἕνα κλῖμα εὐδαιμονισμοῦ, «ἁρπαχτῆς», εὔκολου πλουτισμοῦ, ἀναρχίας καὶ ἀσυδοσίας καὶ ἀναίδειας παρατηρεῖται, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ ἤ νὰ διαφαίνεται κάποια προσπάθεια ἀναχαιτίσεως τοῦ κατήφορου. Ἀλλὰ ὅταν ἀπομακρύνεται ὁ Χριστὸς ἤ, μᾶλλον, ὅταν ἀπομακρύνωνται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἁγία Του Ἐκκλησία, εἶναι φυσικὸ καὶ ἑπόμενο νὰ παρατηρῆται αὐτὴ ἡ ἀναστάτωση καὶ ἡ ἀνασφάλεια, τὴν ὁποία ὅλοι βιώνουμε.
-ΣΤ-
          Εἶναι, ἑπομένως, καιρὸς νὰ κάνουμε στροφὴ καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε, χωρὶς ἀναβολή, στὸν Χριστό, καὶ σὰν τοὺς σοφοὺς Μάγους νὰ Τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ Τὸν κάνουμε οὐσιαστικὰ Κύριο καὶ Θεό μας. Πρέπει νὰ κατανοήσουμε πόσο ἀληθινὸς εἶναι- ἀφοῦ εἶναι καὶ θεόπνευστος - ὁ λόγος τῆς Γραφῆς : « Οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ (τοῦ Θεοῦ) ἀπολοῦνται» (Ψαλμ. οβ΄ 27). Εἶναι, δηλαδή, νόμος μὲ καθολικὴ ἰσχύ : Ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό, θὰ χαθοῦν. Αὐτό, ἄλλωστε, μαρτυρεῖ καὶ ἡ Ἱστορία καὶ ἡ καθημερινὴ πραγματικότητα.
          Σήμερα, λοιπόν, ποὺ οἱ Χριστουγεννιάτικες καμπάνες χτυποῦν χαρμόσυνα, ἄς πᾶμε ὅλοι νὰ προσκυνήσουμε τὸν Νεογέννητο Χριστό, προσφέροντάς Του τὴν καρδιά μας σὰν ἄλλη φάτνη γιὰ ν’ ἀνακλιθῇ. Χρόνια πολλὰ καὶ ἅγια σὲ ὅλους, χρόνια χριστιανικὰ καὶ εὐλογημένα.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Δελτίον Τύπου: περὶ τῶν ἐκκρεμότητων στο Β/Ηπειρωτικό








Ἐν Δελβινακίῳ τῇ  3ῃ Δεκεμβρίου 2008

Ἀριθ. Πρωτ. 165

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ,

ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :


 « Πολλὲς εἶναι οἱ ἐκκρεμότητες γύρω ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἐπισημαίνουμε τὶς βασικότερες ἀπὸ αὐτές, γιὰ νὰ λάβουν γνώση καὶ οἱ Ἑλλαδῖτες καὶ οἱ Βορειοηπειρῶτες, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀναλάβουν οἱ ἀντίστοιχες  ἡγεσίες καὶ ὁ λαὸς τὶς εὐθῦνες τους. Ἔτσι, λοιπόν, ἔχουμε :

          α) Τὸ ζήτημα ποὺ ἔχει προκύψει μὲ τὰ βιβλία τῆς Γεωγραφίας  καὶ τῆς Ἱστορίας γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ ἀλβανικὴ ἡγεσία δὲν δέχεται νὰ ἀποσυρθοῦν καὶ νὰ δοθοῦν στὰ Βορειοηπειρωτόπουλα, βιβλία μὲ καθαρῶς ἐθνικὸ περιεχόμενο, καθότι τὰ  ὑπάρχοντα βιβλία, γραμμένα ἀπὸ ἀλβανοὺς ἤ ἀλβανόψυχους, ἔχουν περιεχόμενο κραυγαλέως ἀνθελληνικό. Ἡ εὐθύνη, ἐν προκειμένῳ, τοῦ Ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, εἶναι τεράστια. Χρειάζεται δυναμικὴ ἐπέμβαση, ὥστε νὰ σταματήσῃ ἡ ἀπροκάλυπτη ἀλβανικὴ προπαγάνδα..

          β) Τὸ ζήτημα τῶν κοιμητηρίων τῶν Ἑλλήνων Στρατιωτῶν, ποὺ ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος κατὰ τὸ ἔπος τοῦ 1940-41. Οἱ Ἀλβανοὶ φαίνεται ὅτι, μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις, δέχονται νὰ γίνῃ κοιμητήριο καὶ στὴν Κλεισούρα, πέραν ἐκείνου ποὺ ὑπάρχει ἤδη στοὺς Βουλιαράτες. Ἀρνοῦνται, ὅμως, κατηγορηματικά, τὴν δημιουργία ἀναλόγου κοιμητηρίου καὶ στὴν Κορυτσᾶ, προφανῶς γιὰ νὰ μὴ τονίζεται ἡ Ἑλληνικότητα τῆς περιοχῆς, τὴν ὁποία οἱ Ἀλβανοί δὲν τὴν θεωροῦν ὡς «μειονοτικὴ ζώνη». Φρονοῦμε ὅτι καὶ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρξῃ δυναμικὴ ἡ Ἑλληνικὴ ἀντίδραση. Τὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἥρωές μας, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους καὶ τὰ νειᾶτα τους, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1940, γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κορυτσᾶς.

          γ) Τὸ ἰδιοκτησιακὸ ζήτημα τῶν Βορειοηπειρωτῶν : Ἐμεῖς ἐπανειλημμένως  ἔχουμε διαμαρτυρηθῇ γιὰ τὶς ἐνέργειες τῶν Ἀλβανῶν, οἱ ὁποῖοι αὐθαίρετα ἁρπάζουν τὶς περιουσίες τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ, μάλιστα, ἐκείνων ποὺ βρίσκονται προσωρινὰ στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι φανερό, ὅτι πρόκειται γιὰ μελετημένο ἀλβανικὸ σχέδιο ἀφελληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀφοῦ ὅσοι καταλαμβάνουν τὶς περιουσίες τῶν Βορειοηπειρωτῶν εἶναι Κοσσοβάροι ἤ Ἀλβανοὶ τοῦ Βορρᾶ. Δὲν παραλείπουμε νὰ τονίσουμε καὶ τὸ ζήτημα τῆς περιουσίας τῆς Ἀλβανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία, παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς ὐποσχέσεις, οἱ Ἀλβανοὶ δὲν τὴν ἔχουν ἐπιστρέψει, ἀλλὰ τὴν κατακρατοῦν, συνεχίζοντας τὴν τακτικὴ τοῦ ἀλήστου μνήμης Ἐμβὲρ Χότζα. Τέλος,

          δ) Τὸ ζήτημα τῆς «διπλῆς ὑπηκοότητας» τῶνΒορειοηπειρωτῶν. Ἄν καὶ προχωράει μὲ βραδὺ ρυθμό, ἐν τούτοις ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος νὰ ἐξελιχθῇ δυσμενῶς εἰς βάρος τῶν ἀδελφῶν μας τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἐάν, δηλαδή, παράλληλα πρὸς τὴν διπλῆ ὑπηκοότητα, δὲν κατοχυρωθῇ ἡ δυνατότητα τῶν Βορειοηπειρωτῶν νὰ μὴ χάσουν τὰ ἰδιοκτησιακά τους δικαιώματα, τότε γίνεται φανερὸ ὅτι κινδυνεύει ἄμεσα ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Εἶναι ἑπομένως, τεράστια ἡ εὐθύνη τῶν Βορειοηπειρωτῶνμήπως χαθοῦν ὅλα ὅσα οἱ πρόγονοί τους μὲ τόσες θυσίες καὶ μὲ πολλοὺς ἀγῶνες διετήρησαν. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτά – τὸ σπουδαιότερο – καὶ ἡ Ἐθνικὴ ταυτότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου...

          Οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι καὶ πονηροί. Γύρω μας γίνεται κοσμογονία. Ἡ ἀδράνεια ἤ ἡ ἀδιαφορία μας συνιστᾷ θανάσιμο κίνδυνο γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα. Χωρὶς ἀναβολὴ καὶ ἰδιοτελεῖς μικροϋπολογισμούς, ἄς ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες καὶ τὸ χρέος μας γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου ».


(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως).

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Ἐγκύκλιος 127η: «Τὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 ἐπίκαιρο γιὰ σήμερα καὶ γιὰ πάντα.








Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 13ῃ Ὀκτωβρίου 2008
Ἀριθ. Πρωτ. 113

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ   127η

ΘΕΜΑ: «Τὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 ἐπίκαιρο γιὰ σήμερα καὶ γιὰ πάντα.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
            Σ’ ὁλόκληρη τὴν τρισχιλιετῆ ἱστορικὴ πορεία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 κατέχει ξεχωριστὴ - μοναδικὴ θὰ λέγαμε - θέση. Γιατὶ ἕνα μικρὸ Ἔθνος, ἡ Ἑλλάδα, ἀντιστάθηκε γενναῖα καὶ νικηφόρα ἐνάντια στὶς δυὸ ἐκεῖνες πανίσχυρες καὶ πάνοπλες αὐτοκρατορίες : τὴν Φασιστικὴ Ἰταλία καὶ τὴν Ναζιστικὴ Γερμανία. Κι’ αὐτό, ὅταν ὅλες οἱ χῶρες τῆς Εὐρώπης, πλὴν τῆς Μεγάλης Βρετανίας, εἶχαν ὑποκύψει στὸν «κεραυνοβόλο πόλεμο», ποὺ εἶχε ἐξαπολύσει ἐναντίον τους ὁ Χίτλερ, ὁ παράφρων καὶ αἱμοσταγὴς δικτάτορας καὶ «ἀρχιερέας» τοῦ ναζισμοῦ.
-Β-
            Ὁ κόσμος ἔνοιωσε κατάπληξη καὶ ἀνακούφιση, ἀφοῦ ἡ ἑλληνικὴ νίκη κατέδειξε ὅτι ὁ «Ἄξων», ἡ συμμαχία, δηλαδή, Γερμανίας - Ἰταλίας, δὲν ἦταν ἀήττητος. Ἡ Ἑλλάδα, μιὰ μικρὴ Χώρα, ποὺ δὲν εἶχε ἀκόμη ἐπουλώσει τὶς πληγές της ἀπὸ τὴν φοβερὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922, ἐξηυτέλισε τὸν Μουσολίνι, ὁ ὁποῖος ἐκόμπαζε ὅτι διέθετε ὀκτὼ ἑκατομμύρια λόγχες γιὰ νὰ «σπάσῃ τὰ πλευρὰ τῆς Ἑλλάδος». Κατ’ ἀναλογίαν ὁ Στρατός μας ἦταν ἐλάχιστος μπροστὰ στὸν Ἰταλικό, ἄν, μάλιστα, σκεφθῇ κανεὶς ὅτι ἡ Ἑλλάδα, τότε, εἶχε - δὲν εἶχε ὀκτὼ ἑκατομμύρια πληθυσμό !  Ἀκόμη, οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις τῆς Πατρίδος μας εἶχαν κι’ ἕναν ἄλλο, ἐξ ἴσου ἀδυσώπητο ἐχθρό : τὰ χιόνια καὶ τοὺς πάγους τῆς Πίνδου καὶ τῶν βουνῶν τῆς Βορείου Ἠπείρου. Πολλοὶ στρατιῶτες μας ἔχασαν πόδια (κυρίως) καὶ χέρια ἀπὸ τὰ φοβερὰ κρυοπαγήματα, μένοντας ἀνάπηροι γιὰ πάντα, θεωρῶντας, ὅμως, τὴν ἀναπηρία τους αὐτὴ ὡς τὸ πολυτιμότερο παράσημο τῆς Πατρίδος γιὰ τὸν ἡρωϊσμό τους. Ὅλοι, ὅσοι ἔζησαν τότε, ἔχουν νὰ λένε γιὰ τὸν δριμύτατο χειμῶνα τοῦ 1940 - 41, ὅπως ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν ἐξ ἴσου σκληρὸ χειμῶνα τοῦ 1941-42.
-Γ-
            Ἔχουν περάσει ἑξήντα ὀκτὼ χρόνια ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη ἐκείνη ἐποχή. Κι’ ἀκόμη διερωτῶνται κάποιοι ποιός, ἐπὶ τέλους, εἶπε τὸ «ΟΧΙ» καὶ πῶς ἡ Ἑλλάδα κατώρθωσε τὸ ἀκατόρθωτο : Νὰ νικήσῃ καὶ νὰ ταπεινώσῃ τὴν πανίσχυρη πολεμικὴ μηχανὴ τοῦ «Ἄξονα».
            Τὸ ποιὸς εἶπε τὸ «ΟΧΙ» θὰ μᾶς τὸ διευκρινήσει ἕνας ἀπόλυτα ἀμερόληπτος κριτὴς, ὁ ἀείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ὁ ὁποῖος μόνο φίλος τοῦ μεταξικοῦ καθεστῶτος δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθῇ. Στὸ πολὺ ὡραῖο βιβλίο του «Τὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Πολέμου 1939-1944 (β΄ Ἔκδοση, Ἀθῆναι 1964, σελ. 19-20) σημειώνει χαρακτηριστικά : «Πρέπει νὰ εἴμεθα, χωρὶς ἄλλο, εὐγνώμονες εἰς τὸν Ἰωάννην Μεταξᾶ, διότι εἶπε, ὁλομόναχος εἰς τὸ σκοτάδι τῆς νυκτός, τὸ μέγα «ΟΧΙ». Λέγουν ὅσοι ἀντικρύζουν μὲ ἐμπάθειαν καὶ αὐτὰ τὰ ἀνάγλυφα γεγονότα τῆς Ἱστορίας, ὅτι τὸ «ΟΧΙ» δὲν τὸ εἶπε ὁ Μεταξᾶς · ὅτι τὸ εἶπεν ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ναί, τὸ εἶπεν ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ἀλλὰ ἀφοῦ τὸ εἶχε εἰπῆ ὁ Μεταξᾶς ... Ἐὰν ἔλεγεν ὁ Μεταξᾶς «Ναί», πῶς θὰ ἔλεγεν «ΟΧΙ» ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ποὺ θὰ ἐξυπνοῦσε ἀργότερα ; Θὰ τὸ ἔλεγε, βέβαια, μέσα του καὶ θὰ τὸ ἐξεδήλωνε καὶ ἔμπρακτα, ὅταν θὰ ὠργάνωνε μυστικὰ τὴν ἀντίστασίν του, ἀλλὰ ἡ Ἀλβανικὴ Ἐποποιΐα δὲν θὰ ἐγράφετο ποτέ. Ἄς εἴμεθα, λοιπόν, τίμιοι ἀπέναντι τῆς Ἱστορίας. Τὸ μέγα «ΟΧΙ» εἶναι πρᾶξις τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ».
-Δ-
            Ἀλλά, τότε, ἡ Ἑλλάδα εὐτύχησε νὰ ἔχῃ πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἀντάξια τῶν κρισίμων ἐκείνων περιστάσεων : Ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους ὁ Βασιλεὺς Γεώργιος ὁ Β΄, Πρωθυπουργὸς ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων ὁ ἀντιστράτηγος (καὶ μετέπειτα Στρατάρχης) Ἀλέξανδρος Παπάγος. Ἐνῷ στὸ Καλπάκι καὶ στὴν Πίνδο φύλαγαν Θερμοπύλες δυὸ λεοντόκαρδα παλληκάρια : Ὁ στρατηγὸς Κατσιμῆτρος καὶ ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης, ἀντίστοιχα. Εἶχε, ὅμως, καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸν ὑπεράξιο Ἀρχηγό της, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρύσανθο τὸν ἀπὸ Τραπεζοῦντος. Αὐτή, λοιπόν, ἡ πολιτικοστρατιωτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία προετοίμασε τὸν Λαὸ καὶ τὰ Νειᾶτα γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦν «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν» καὶ γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους.
-Ε-
            Γιορτάζουμε, λοιπόν, καὶ φέτος τὴν νίκη καὶ τὴν δόξα τοῦ Σαράντα. Ἀλλὰ πῶς ; Μέσα σὲ μιὰ πολιτικὴ ἀντιπαράθεση τῶν κομμάτων, μὲ ἀκοὲς σκανδάλων, μ’ ἕνα πνεῦμα ὑπέρμετρου πλουτισμοῦ καὶ προκλητικῆς ἐπιδείξεως χλιδῆς, μὲ διαδηλώσεις καὶ πορεῖες, κυρίως στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας καὶ τῆς Θεσσαλονίκης, χωρὶς κανείς, ἐκ τῶν ἰθυνόντων νὰ δείχνῃ πὼς θυμᾶται ἐκείνη τὴν μεγαλειώδη καὶ ἀνεπανάληπτη ἐποχὴ τοῦ Σαράντα.
            Ἀλλὰ οἱ φαντάροι, τὰ ναυτάκια καὶ οἱ ἀεροπόροι μας, ποὺ ἔτρεξαν, τότε, νὰ ἀνταποκριθοῦν πρόθυμα στὸ προσκλητήριο τῆς Πατρίδος, καὶ ποὺ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἰκοσάχρονα καὶ εἰκοσιπεντάχρονα παιδιὰ ἄφησαν τὴν τελευταία τους πνοὴ στὰ πεδία τῶν μαχῶν, στὴν στεριά, στὴν θάλασσα καὶ στοὺς αἰθέρες, μᾶς καλοῦν σὲ ἀφύπνιση. Οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἔθνους καιροφυλακτοῦν · τὰ ἐθνικά μας θέματα, σὲ ἐπικίνδυνη ἐκκρεμότητα : Κυπριακό, Βορειοηπειρωτικό, Μακεδονικό, Αἰγαῖο, Θράκη, Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ,  ζητοῦν τὶς ἐθνικὰ ὠφέλιμες λύσεις . Ἡ νεολαία μας  ἀναζητεῖ  καλλίτερη  ποιότητα σπουδῶν καὶ ἐξασφάλιση ἀξιοπρεποῦς ἐργασίας. Ὅλες οἱ κοινωνικὲς τάξεις θέλουν δικαιότερη κατανομὴ τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου, ὥστε νὰ παύσῃ νὰ ἰσχύῃ αὐτὸ ποὺ εἶναι γραμμένο μέσα στὴν Ἁγία Γραφή : «ἐν τῷ ὑπερηφανεύεσθαι τὸν ἀσεβῆ ἐμπυρίζεται ὁ πτωχός» (Ψαλμ. θ΄ 23).
            Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καὶ τώρα νὰ γίνῃ «μπροστάρης» γιὰ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἰδανικῶν τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, ὅπως τὸ 1940, ποὺ σελάγιζε στὸ στερέωμα ἡ μεγάλη μορφὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσάνθου. Χωρὶς τὴν ἀνόητη καὶ ἀντιεκκλησιαστικὴ θεωρία τῶν «διακριτῶν ρόλων» Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, νὰ κρατάῃ ψηλὰ καὶ σταθερὰ τὶς δυὸ σημαῖες, ποὺ καταξιώνουν τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων : Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. Ὡς Ἐπίσκοπος, λοιπόν, τῆς ἀκριτικῆς αὐτῆς Ἐπαρχίας χαιρετίζω τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις, τὰ μαθητικά, φοιτητικὰ καὶ ἐργαζόμενα νειᾶτα, καθὼς καὶ τοὺς δοκιμαζόμενους ἀδελφοὺς τῆς Κύπρου καὶ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
            Νὰ ζῇ ἡ Ἑλλάδα μας καὶ νὰ μεγαλουργῇ.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
     
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Δελτίον Τύπου: Περὶ ἀνεγέρσεως Μνημείου στὸ Γράμμο ἀπὸ τὸ ΚΚΕ









Ἐν Δελβινακίῳ τῇ  25ῃ Σεπτεμβρίου 2008
Ἀριθ. Πρωτ.  112


ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ


Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ,
 ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :
          «Στὸ φύλλο τῆς 25ης Σεπτεμβρίου 2008 τῆς Γιαννιώτικης Ἐφημερίδας «ΠΡΩΪΝΟΣ  ΛΟΓΟΣ» δημοσιεύεται, στὴν πρώτη σελίδα, ρεπορτάζ, ποὺ μᾶς πληροφορεῖ τὰ ἑξῆς : «Στὸ Γράμμο, στὸ «βουνὸ τῆς ἧττας», ὅπως τὸ ὀνομάζουν οἱ ἴδιοι οἱ κομμουνιστές, θὰ ἀποκαλυφθεῖ στὶς 5 Ὀκτωβρίου ἀπὸ τὴν Γενικὴ Γραμματέα (τοῦ Κ.Κ.Ε.) Ἀλέκα Παπαρήγα ἡ προτομὴ τοῦ ἀείμνηστου Καθηγητῆ τῆς Χειρουργικῆς Πέτρου Κόκκαλη (πατέρα τοῦ ἐπιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη). Ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Κόμματος ἀποφάσισε νὰ τιμήσει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸν γιατρὸ Πέτρο Κόκκαλη, «γιὰ τὴν προσφορά του στὸ λαϊκὸ κίνημα»».
          Τὸ ρεπορτάζ, ποὺ ἔχει τὴν ὑπογραφὴ «Η.», ἀφοῦ ἀπαριθμεῖ τὶς δραστηριότητες τοῦ Πέτρου Κόκκαλη κατὰ τὴν περίοδο τοῦ συμμοριτοπολέμου καὶ τὴν φυγή του (μετὰ τὴν συντριβὴ τῆς ἀνταρσίας) καὶ τὴν ἐγκατάστασή του στὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία, καταλήγει στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ τότε (1962) Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση ἔδωσε τὴν ἄδεια νὰ ταφῇ ὁ Κόκκαλης στὸ Α΄ Νεκροταφεῖο Ἀθηνῶν, προσθέτοντας ὅτι τὸν νεκρὸ ἀποχαιρέτισαν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ ἡγεσία, «χιλιάδες ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων».
          Ἡ εἴδηση εἶναι συνταρακτική. Τὸ Κ.Κ.Ε. γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ προκαλεῖ : Ὄχι μόνο τὰ παλληκάρια τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ, ποὺ ἔπεσαν στὸν Γράμμο γιὰ νὰ μὴν ἐνταχθῇ ἡ Ἑλλάδα στὸ ἀπάνθρωπο «σιδηροῦν παραπέτασμα», ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπιζῶντες ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς συγγενεῖς τῶν ἡρωϊκῶν θυμάτων.
          Τίθεται, λοιπόν, εὐθέως τὸ ἐρώτημα : Ἐκδηλώσεις, ὅπως αὐτὴ ποὺ ἑτοιμάζει τὸ Κ.Κ.Ε., εἶναι «γιορτὲς λήθης καὶ συμφιλιώσεως» ἤ προκαλοῦν τὴν ἀγανάκτηση καὶ διευρύνουν τὸ χάσμα ἀνάμεσα στὸν λαό μας ; Τὸ Κ.Κ.Ε., στηριζόμενο στὴν σκανδαλώδη ἀνοχὴ τῆς Κυβερνήσεως, νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ γράφῃ τὴν Ἱστορία κατὰ τὰ κέφια του. Εἶναι, ὅμως, «μακριὰ νυχτωμένο». Γιατὶ ἡ Ἑλληνικὴ ψυχὴ ἀγρυπνεῖ. Καὶ ἕνα τέτοιο ἀνοσιούργημα δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψῃ ποτέ ».
( Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως )

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Ἐγκύκλιος 126η: Ἑορτασμὸς Ἁγίου νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 10ῃ Σεπτεμβρίου 2008

Ἀριθ. Πρωτ. 111
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 126η
ΘΕΜΑ: Πικρὴ ἡ ρίζα, γλυκὺς ὁ καρπός.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Ὁ τοπικός μας Ἅγιος, ὁ Ἰωάννης ὁ ἐκ Κονίτσης, ὑπῆρξε, πράγματι ἕνας ὁλόγλυκος καρπὸς μιᾶς ρίζας πικρῆς, κατάπικρης. Γιατὶ σὲ ὅλους εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν λεγόταν ἀπ’ ἀρχῆς Ἰωάννης, ἀφοῦ ἦταν Τοῦρκος καὶ μωαμεθανός. Χασὰν ἦταν τὸ ὄνομά του.
Ὅμως, «τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν. γ΄8). Ἡ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν ξεχωρίζει φυλὲς καὶ ἔθνη καὶ θρησκεῖες. Ὁ Θεὸς «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν, ὅλοι νὰ γνωρίσουν τὴν μοναδικὴ ἀλήθεια, ὅτι κανένας ἄλλος δὲν προσφέρει τὴν σωτηρία καὶ τὴν ἀπολύτρωση παρὰ μόνο ὁ Χριστός.
-Β-
Ἔτσι, λοιπόν, καὶ ὁ Χασὰν ὑπῆρξε τὸ χαμένο πρόβατο, ποὺ ἔψαξε καὶ τὸ βρῆκε ὁ Χριστός, «ὁ καλὸς Ποιμήν». Τὸ βρῆκε καὶ τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ τὸ σκοτάδι τοῦ μωαμεθανισμοῦ καὶ τὸ ἀσφάλισε μέσα στὸ μαντρὶ τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ βρῆκε στὸ Ἀγρίνιο (ποὺ τότε λεγόταν Βραχώρι). Ἦταν ἡ εὐλογημένη ὥρα. Ἦταν καὶ ἡ καλὴ προαίρεση καὶ ἡ θέλησή του. Κι’ ὁ Χασὰν μέσα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ «ἀπέπτυσε» τὸν σατανᾶ καὶ τὴν πομπὴ καὶ τὰ ἔργα του, βγῆκε νέος ἄνθρωπος, «καινὴ κτίσις». Καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννης. Ἔτσι θὰ μείνῃ γνωστὸς στὸ Μαρτυρολόγιο τῆς Ἐκκλησίας.
-Γ-
Ἔπειτα ; Ἔπειτα ἦλθε ἡ ὀργὴ τοῦ πατέρα γιὰ τὴν ἀλλαξοπιστία τοῦ γιοῦ · ἦλθε ἡ σύλληψη, οἱ ὑποσχέσεις γιὰ πλούτη καὶ τιμὲς ἄν θὰ ξαναγινόταν μουσουλμάνος · ἀκολούθησαν τὰ βασανιστήρια, καί, τέλος, ὁ ἀποκεφαλισμὸς τοῦ Ἰωάννη, ποὺ ἔμεινε σταθερὸς στὴν πίστη του πρὸς τὸν Χριστὸ μέχρι τέλους. Τὄνοιωθε βαθειὰ μέσα του, πόσο ἀληθινὸς ἦταν ὁ λόγος τοῦ ἀπ. Παύλου πὼς ὅσα καλὰ κι’ ἄν ἔχῃ τοῦτος ὁ κόσμος, εἶναι ὅλα «σκύβαλα» (Φιλιπ. γ΄ 8), τιποτένια,
δηλαδή, πράγματα, σκουπίδια, μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀπὸ τὶς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1814, ἡμέρα τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου, ὁ Ἰωάννης βρίσκεται πλέον ἀσφαλισμένος καὶ μᾶς περιμένει στὴν χαρὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
-Δ-
Ἡ Μητρόπολή μας, τιμῶντας τὸν Νεομάρτυρα συμπολίτη μας Ἅγιο Ἰωάννη, θὰ τελέσῃ καὶ φέτος ἀνάλογες ἐκδηλώσεις κατὰ τὸ ἀκόλουθο Πρόγραμμα:
α) Τὴν Δευτέρα, 22α Σεπτεμβρίου, παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, καὶ ὥρα 7μ.μ., θὰ ψαλῇ ὁ Μέγας Πανηγυρικὸς Ἑσπερινός, μὲ ἀρτοκλασία.
β) Τὴν Τρίτη, 23η Σεπτεμβρίου, κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, θὰ τελεσθῇ ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.
Τόσο ὁ ἑσπερινός, ὅσο καὶ ἡ Θεία Λειτουργία, θὰ τελεσθοῦν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, στὴν Κόνιτσα, ἐν μονοεκκλησίᾳ.
Χρέος μας νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου μας μὲ τὴν ὁλόψυχη συμμετοχή μας στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις.
Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, μὲ ὑγεία, χαρὰ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Δελτίον Τύπου: Ψήφισμα Γενικοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου










ν Δελβινακί τ 3 Σεπτεμβρίου 2008.
ριθ. Πρωτ: 100

Δ Ε Λ Τ Ι Ο    Τ Υ Π Ο Υ

Σ τμόσφαιρα πρωτοχριστιανικς γάπης κα μέσα στ θαυμάσιο κα γαλήνιο περιβάλλον τς . Μονς Ταξιαρχν («Γκούρας») ηδονοχωρίου, πραγματοποιήθηκε τ 14ο Γενικ ερατικ Συνέδριο τς κριτικς μας Μητροπόλεως π 1 ως 3 Σεπτεμβρίου 2008. Μ γιογραφικς εσηγήσεις, λλ κα μ θέματα π πτυχν τς σύγχρονης ζως, ο αδεσιμώτατοι Σύνεδροι, π τν προεδρία το Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κυρίου ΑΝΔΡΕΟΥ, νημερώθηκαν παρκς, κα μ τς συζητήσεις κα τν νταλλαγ πόψεων. Πέρα τν Εσηγήσεων πρχαν (πρωΐπόγευμα κα βράδυ) κα λατρευτικς εκαιρίες, πο κλεισαν μ τν Θεία Λειτουργία τς 3ης Σεπτεμβρίου. Στ τέλος, ο αδεσιμώτατοι νέκριναν μοφώνως τκόλουθο
Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α
«1) ναγνωρίζουμε τν μεγάλη εθύνη μας ναντι το Θεο κα τν χριστιανν μας, τος ποίους φείλουμε ν διακονομε μ τρόπο φιλάργυρο κα πνεμα θυσίας.
2) Διακηρύσσουμε τν ντίθεσή μας πρς τ ποικίλα σκάνδαλα πο ρχονται στν δημοσιότητα κα δηλητηριάζουν τν πολιτικ κα κοινωνικ ζω το Τόπου.
3) Διαμαρτυρόμαστε ντόνως γι τν εσαγωγ το συμφώνου «λεύθερης συμβίωσης», πο μ μαθηματικ κρίβεια θμεταβάλ τν Πατρίδα μας σ Σόδομα κα Γόμμορα, πως πίσης κα γι τν κατάργηση, οσιαστικά, το μαθήματος τν Θρησκευτικν στ Σχολεα, λλ κα γι τν καύση τν νεκρν.
4) Στέλνουμε χαιρετισμ γωνιστικ στν Κύπρο, στν Βόρειο πειρο κα στν που γς πόδημο λληνισμό.
5) πευθύνουμε μήνυμα πίστεως κα ασιοδοξίας πρς τν λληνικ Λαό,  ποος δοκιμάζει δειν οκονομικ κρίση, λλ κακοινωνικ ναταραχ π τν συνεχιζόμενη κα ν πολλος νεξέλεγκτη εσοδο στν λλάδα λλογενν κα λλόθρησκων λαθρομεταναστν. Τέλος,
6) Προσευχόμαστε  Θες κα  Παναγία ν προστατεύουν τ Γένος τν λλήνων π τος «Τσάμηδες» κα τος ψευτομακεδόνες Σκοπιανούς, καθς κα π λλους φανερος  φανες χθρος το θνους».
κ τς ερς Μητροπόλεως )

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Ἐγκύκλιος 125η: Ἑορτασμὸς μνήμηες Ἱσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

 
 
 
 
 
 
 
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Αὐγούστου 2008  

                            Ἀριθ. Πρωτ. 80

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  125η

ΘΕΜΑ: «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἐθναπόστολος καὶ Ἱερομάρτυρας.


Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
            Σήμερα, ποὺ ζοῦμε ἐλεύθεροι στὴν δημοκρατική μας Πατρίδα, ποὺ ἔχουμε ὡραίους καὶ μεγαλοπρεπεῖς Ναοὺς καὶ ἐπιβλητικὰ σχολικὰ κτίρια, παρὰ τὶς κάποιες ἐλλείψεις, δὲν μποροῦμε, ἴσως, νὰ καταλάβουμε πόσο δύσκολη ἦταν ἡ ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία  περιώδευε στὴν Ἑλληνική μας Πατρίδα καί, μάλιστα, στὴν Βόρειο Ἤπειρο (1760-1779), ὁ ἐθναπόστολος καὶ ἱερομάρτυρας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
            Ὁ 18ος αἰώνας θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς ἡ χειρότερη ἐποχὴ γιὰ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Οἱ καταπιέσεις τῶν Τούρκων εἶχαν πληθυνθῆ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐξισλαμισμοὶ ἦταν καθημερινὸ φαινόμενο. Πολλοὶ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι γιὰ νὰ ἀποφύγουν τοὺς δυσβάστακτους φόρους ἤ τὶς ἀπειλὲς τοῦ δυνάστη γιὰ τὴν ζωή τους, ἀρνοῦντο τὴν Ὀρθοδοξία καὶ γινόντουσαν μουσουλμάνοι. Χάνοντας, ὅμως, τὴν Πίστη τους ἔχαναν, συνάμα, καὶ τὴν ἐθνική τους συνείδηση. Κι’ αὐτός, ἀκριβῶς, ἦταν ὁ μεγάλος, ὁ θανάσιμος κίνδυνος, ποὺ διέτρεχε τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ἐκείνη τὴν σκοτεινὴ καὶ φοβερὴ ἐποχή.
-Β-
            Ἀλλ’ ὁ Θεὸς εἶδε τὰ δάκρυα καὶ ἄκουσε «τὸν στεναγμὸ τῶν πενήτων» (βλ. Ψαλμ. ια΄ 6). Ἔδωσε, λοιπόν, νεύση στὴν καρδιὰ ἑνὸς ἐκλεκτοῦ τέκνου τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους, τοῦ Ἱερομονάχου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ τότε ζοῦσε στὸ Ἅγιο Ὄρος, ἀσκούμενος ὡς Μοναχὸς στὴν Μονὴ Φιλοθέου. Ὁ ἴδιος, στὴν Α΄ Διδαχή του, ἀναφέρει πῶς τοῦ ἔκαμε τὴν σχετικὴ κλήση ὁ Θεός. Νὰ τὶ γράφει : «Ἀναχωρῶν ἀπὸ τὴν πατρίδα μου πρὸ πενῆντα ἐτῶν, ἐπεριπάτησα τόπους πολλούς, κάστρα, χώρας καὶ χωρία, καὶ μάλιστα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, καὶ περισσότερον ἐκάθησα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, δεκαεπτὰ χρόνους, καὶ ἔκλαιον διὰ τὰς ἁμαρτίας μου. Σιμὰ εἰς τὰ ἄπειρα χαρίσματα ποὺ μοῦ ἐχάρισεν ὁ Κύριός μου, μὲ ἠξίωσε καὶ ἔμαθα ὀλίγα γράμματα Ἑλληνικά, ἔγινα καὶ καλόγερος.
            Μελετῶντας τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον εὗρον μέσα πολλὰ καὶ διάφορα νοήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, ζωὴ αἰώνιος. Σιμὰ εἰς τὰ ἄλλα εὗρον καὶ τοῦτον τὸν λόγον ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός μας,  πὼς  δὲν πρέπει κανένας χριστιανὸς ἄνδρας ἤ γυναῖκα, νὰ φροντίζῃ διὰ τὸν ἑαυτόν του μόνον πῶς νὰ σωθῇ, ἀλλὰ νὰ φροντίζῃ καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς του νὰ μὴ κολασθοῦν. Ἀκούοντας καὶ ἐγώ, ἀδελφοί μου, τοῦτον τὸν γλυκύτατον λόγον ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός μας, νὰ φροντίζωμεν καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς μας, μ’ ἔτρωγεν ἐκεῖνος ὁ λόγος μέσα εἰς τὴν καρδίαν τόσους χρόνους, ὡσὰν τὸ σκουλήκι ὁποὺ τρώγει τὸ ξύλον, τὶ νὰ κάμω καὶ ἐγὼ στοχαζόμενος εἰς τὴν ἀμάθειάν μου. Ἐσυμβουλεύθηκα τοὺς πνευματικούς μου πατέρας, ἀρχιερεῖς, πατριάρχας, τοὺς ἐφανέρωσα τὸν λογισμόν μου, ἀνίσως καὶ εἶνε θεάρεστον τέτοιον ἔργον νὰ τὸ μεταχειρισθῶ, καὶ ὅλοι μὲ παρεκίνησαν νὰ τὸ κάμω, καὶ μοῦ εἶπον πὼς τέτοιον ἔργον καλὸν καὶ ἅγιον εἶνε. Μάλιστα παρακινούμενος ἀπὸ τὸν Παναγιώτατον κύριον Σωφρόνιον, Πατριάρχην - νὰ ἔχωμεν τὴν εὐχήν του- καὶ λαμβάνοντας τὰς ἁγίας του εὐχάς, ἄφησα τὴν ἰδικήν μου προκοπήν, τὸ ἰδικόν μου καλόν καὶ ἐβγῆκα νὰ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον καὶ διδάσκω  τοὺς ἀδελφούς μου... Καὶ δὲν ἔχω μήτε σακκούλα, μήτε σπίτι, μήτε κασσέλα , μὴτε ἄλλο  ράσο ἀπὸ αὐτὸ ὁποὺ φορῶ, ἀλλὰ ἀκόμη παρακαλῶ τὸν Κύριόν μου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου νὰ μὲ ἀξιώσῃ νὰ μὴν ἀποκτήσω  σακκούλα, διότι ὡσὰν κάμω ἀρχὴν νὰ παίρνω ἄσπρα, εὐθὺς ἔχασα τοὺς ἀδελφούς μου, καὶ δὲν ἠμπορῶ καὶ τὰ δύο, ἤ τὸν Θεὸν ἤ τὸν διάβολον» (Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου : «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς», ἔκδοσις ΙΒ΄, σελ. 105-106).
-Γ-
            Ἔτσι, λοιπόν, ἔγινε ἡ κλήση στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Καὶ ἔτσι ξεκίνησε τὸ μεγάλο ἱεραποστολικὸ καὶ ἐθνωφελὲς ἔργο του μέσα ἀπὸ ἐμπόδια καὶ τεράστιες δυσκολίες  ἀπὸ ληστές, ἀπὸ Τούρκους, ἀπὸ Ἑβραίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, πού, ἰδιαίτερα στὴν Ἤπειρο, εἶναι συχνὰ ἐπικίνδυνα κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ χειμῶνος. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι καὶ ἀπὸ τὸν παπισμὸ ἐκινδύνευαν σοβαρὰ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀφοῦ εἶναι γνωστό, πὼς τὸ Βατικανὸ ἀσκεῖ ἀσύστολη προπαγάνδα στοὺς ἐμπεριστάτους λαούς. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους : «τὸν πάπαν νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία».

-Δ-
            Ἐν τούτοις, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ κατώρθωσε, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, νὰ φέρῃ εἰς αἴσιον πέρας τὴν μεγάλη καὶ σωτηριώδη ἀποστολή του. Οἱ ἐξισλαμισμοὶ σταμάτησαν. Τὰ ἑλληνικὰ γράμματα ἄρχισαν νὰ γίνωνται κτῆμα τῶν ἑλληνόπουλων. Τὰ μίση καὶ οἱ ἀντεκδικήσεις περιωρίστηκαν κατὰ πολύ. Ἡ παπικὴ προπαγάνδα ἀνεστάλη. Τὰ παζάρια ἀπὸ τὴν Κυριακὴ μεταφέρθηκαν τὸ Σάββατο. Οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν νὰ ἀγαποῦν τὰ δένδρα, μπολιάζοντας χιλιάδες ἀγριόδενδρα καὶ μεταβάλλοντάς τα σὲ καρποφόρα. Καί, τέλος, οἱ καρδιὲς ἑτοιμάστηκαν κατάλληλα, ὥστε σὲ λίγες δεκαετίες ἀργότερα νὰ μετάσχουν στὸν ἀγῶνα τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας  τοῦ 1821 .  Φυσικά, τὸ τέλος  του  ἦταν μαρτυρικό.  Στὶς  24  Αὐγούστου  1779  οἱ Τοῦρκοι, δωροδοκηθέντες ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, τὸν ἀπαγχόνισαν στὸ Καλικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου.
-Ε-
            Ἡ ἀκριτικὴ Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης τιμῶντας τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ὄχι μόνο ἀνήγειρε στὴν Κόνιτσα τὸν γνωστὸ μεγαλοπρεπῆ Ναό, ἀλλὰ καὶ ὀργανώνει κάθε χρόνο λαμπρὲς τελετές. Ἔτσι, λοιπόν, καὶ φέτος οἱ ἑόρτιες ἐκδηλώσεις θὰ διεξαχθοῦν κατὰ τὸ ἀκόλουθο   Π ρ ό γ ρ α μ μ α :
            α) Τὸ Σάββατο, 23 Αὐγούστου 2008, παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, θὰ ψαλῇ ὁ Μέγας πανηγυρικὸς ἑσπερινός, μὲ τὴν συμμετοχὴ  καὶ ἄλλων Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν. Ὁ Ἑσπερινὸς θὰ ἀρχίσῃ στὶς 7 μ.μ. Στὴν συνέχεια θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ λιτάνευση τῆς Εἰκόνας καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Τέλος,
            β) Τὴν Κυριακή, 24 Αὐγούστου, κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, ὁ Ὄρθρος καὶ ἡ Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁποίας θὰ προσφερθῇ καφὲς στὸ Δημαρχεῖο, ἐνῷ οἱ Ἀρχιερεῖς θὰ μεταβοῦν στὴ Μονὴ Μολυβδοσκέπαστης, ὅπου θὰ ψαλῇ Τρισάγιο στὸν τάφο τοῦ μακαριστοῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ.
            Νὰ δώσουμε ὅλοι τὸ «παρών» γιὰ νὰ τιμήσουμε τὸν μεγάλο Ἅγιο.
            Θὰ σᾶς περιμένω μὲ χαρά. Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, ἅγια, εὐλογημένα.

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
  Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ