Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

Ἐγκύκλιος 120η: Χριστουγέννων 2007

 






Ἀριθ. Πρωτ. 106
Νύκτα Χριστουγέννων  2007
Ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐπισκοπείῳ 
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  120ή
ΘΕΜΑ: «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τὰ ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Ἡ Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ γιορτάζουμε σήμερα, ἔρχεται σὰν μιὰ ἀκτίνα χαρᾶς καὶ ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως στὸν ταραγμένο μας κόσμο. Γιατί, πραγματικά, ἄν ρίξῃ κανεὶς γύρω του ἐρευνητικὴ τὴν ματιά του, θὰ διαπιστώσῃ ὅτι σ' ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς κυριαρχεῖ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τὸ κάθε λογῆς κακό, ἡ βία, τὸ ἔγκλημα, οἱ πόλεμοι ἐδῶ κι' ἐκεῖ... Κι' ἀκόμη, ἡ πεῖνα, ἡ ἔλλειψη πόσιμου νεροῦ, οἱ μεγάλες καὶ θανατηφόρες ἀσθένειες, οἱ σεισμοί, οἱ πλημμῦρες καὶ οἱ φοβεροὶ τυφῶνες. Ἀλλὰ καὶ ἡ σπατάλη καὶ ἡ προκλητικὴ ἐπίδειξη πλούτου καὶ χλιδῆς ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος, καθὼς καὶ ἡ ἀπέραντη φτώχεια, ἀπὸ τὸ ἄλλο, μέσα στὴν ὁποία ζοῦν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι στὸν πλανήτη μας, κάνουν, συνεχῶς καὶ περισσότερο, πιὸ βαθὺ τὸ χάσμα ἀνάμεσα στοὺς λαούς. Ἄν σ' αὐτὰ προστεθῇ καὶ ἡ διεθνὴς τρομοκρατία, ποὺ ἐπιτείνει καὶ αὐξάνει συνεχῶς τὴν ἀνασφάλεια κυβερνήσεων καὶ κρατῶν, καθὼς καὶ ἡ σκληρότητα καὶ ἀναλγησία πολλῶν δικτατορικῶν καὶ αὐταρχικῶν καθεστώτων σὲ διάφορες χῶρες, κυρίως τοῦ τρίτου λεγομένου κόσμου, τότε ἔχει κανεὶς τὸ σύνολο περίπου τῆς ζοφερῆς καταστάσεως, στὴν ὁποία βρίσκεται ὁ σύγχρονος κόσμος ...
-Β-
Εἶναι γεγονός, ὅτι οἱ ἄνθρωποι - κυρίως κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα - ἐπρόβαλαν πολὺ καὶ διεφήμισαν ὑπέρμετρα τὶς ἀνακαλύψεις τῆς ἐπιστήμης καὶ τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ. Καὶ δὲν ἦσαν λίγοι οἱ διάφοροι «προφῆτες», ποὺ ἔλεγαν ὅτι μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας, ἡ ἀνθρωπότητα θὰ μπορῇ νὰ ζῇ, στὸ ἑξῆς, ἀπόλυτα εὐτυχισμένη, χωρὶς νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸ θέλημά Του.
Ἔτσι, ἄρχισε ἕνας ξέφρενος «χορὸς» γιὰ τὴν ἀπόκτηση πλούτου καὶ τὴν ἀπόλαυση τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καὶ ἀπολαύσεων. Ὅμως, κρατιέται στὰ δάχτυλα τὸ νερὸ καὶ ἡ ἄμμος ; Ἄλλο τόσο μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ βρῇ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία χωρὶς τὸν Χριστό. Κι' αὐτὸ δὲν εἶναι λόγος κενός. Γιατὶ καὶ μόνο οἱ δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν νεκρῶν, τὴν φρίκη τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως, τὴν σκληρότητα τῶν δολοφονικῶν ἐκτελέσεων καὶ τὶς ποικίλες καὶ ἀναρίθμητες καταστροφὲς σὲ πόλεις καὶ χωριά, ἀποδεικνύουν ἀβίαστα πόσο βαρὺ εἶναι τὸ τίμημα, ποὺ πληρώνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ζῇ χωρὶς Χριστό.
Ἀλλὰ καὶ ἡ τεράστια οἰκολογικὴ καταστροφὴ ὄχι μόνο τοῦ πλανήτη μας, μὰ καὶ τῆς Πατρίδος μας μὲ τὶς τρομακτικὲς πυρκαϊές, ποὺ ἔπληξαν κυρίως τὴν νότιο Ἑλλάδα τὸ περασμένο καλοκαίρι, δείχνουν ξεκάθαρα μέχρι ποῦ μποροῦν νὰ φθάσουν οἱ ψυχὲς ἐκεῖνες, ποὺ μὲ τὴν θέλησή τους ξεκόβουν ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπολογίζουν οὔτε τὸν δασικὸ πλοῦτο, οὔτε τὶς καλλιέργειες, οὔτε τὸ πλῆθος τῶν ἐλαιοδένδρων, οὔτε τὸ ζωϊκὸ κεφάλαιο, μὰ οὔτε καὶ τὶς ἀνθρώπινες ζωές, ποὺ χάθηκαν μέσα στὴν λαίλαπα τῶν πυρκαϊῶν. Πόσο δίκιο εἶχε ὁ διάσημος Ρῶσος λογοτέχνης, ὁ Ντοστογιέφσκυ, ποὺ ἔλεγε :  «Δίχως Θεό, ὅλα ἐπιτρέπονται». Δίχως Θεὸ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἱκανὸς καὶ τὰ μεγαλύτερα κακουργήματα νὰ διαπράξῃ.
-Γ-
Ὅμως, δόξα τῷ Θεῷ ! Ἦλθαν τὰ Χριστούγεννα. Ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, κατέβηκε στὴν φτωχή μας τὴ γῆ κι' ἔγινε ἄνθρωπος, κατὰ πάντα ὅμοιος μὲ μᾶς, ἀλλὰ χωρὶς ἁμαρτία. Ἦλθε ἀθόρυβα καὶ ταπεινά. Καὶ γεννήθηκε μέσα στὴν ἔσχατη φτώχεια, στὸ ὑγρὸ καὶ σκοτεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ποὺ χρησίμευε γιὰ σταῦλος τῶν ἀλόγων ζώων. Οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄρχοντές τους δὲν ἔλαβαν γνώση τοῦ βαρυσήμαντου αὐτοῦ γεγονότος. Μόνο οἱ φτωχοὶ ποιμένες καὶ οἱ σοφοὶ Μάγοι τῆς Ἀνατολῆς ἀξιώθηκαν νὰ τὸ πληροφορηθοῦν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸ Θεῖο Βρέφος. Καὶ βέβαια, κι' ὁ Οὐρανὸς πανηγύρισε, ἀφοῦ ἄγγελοι ἀνέβαιναν καὶ κατέβαιναν κι' ἔψελναν τὸν θεσπέσιο ὕμνο : «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκᾶ β΄ 14).
-Δ-
Ἐπίγεια, λοιπόν, καὶ ἐπουράνια πανηγύρισαν τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Κι' ἀπὸ κείνη τὴν Ἅγια καὶ μοναδικὴ Νύχτα, κάθε χρόνο ἀναρίθμητα πλήθη Χριστιανῶν στρέφουν τὴν σκέψη τους νοσταλγικὰ στὴν κωμόπολη τῆς Βηθλεὲμ καὶ προσκυνοῦν νοερὰ στὸν τόπο, ὅπου γιὰ πρώτη φορά, ὡς ἄνθρωπος, ἄνοιξε τὰ μάτια Του ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀλήθεια, πὼς ἡ μεγάλη αὐτὴ γιορτὴ τῆς χριστιανωσύνης μαλακώνει τὶς καρδιές, τὶς γαληνεύει, τὶς εἰρηνεύει, τὶς κάνει πιὸ ἀνθρώπινες. Τὰ κάλαντα τῶν μικρῶν, ἀθώων παιδιῶν, ὁ γλυκόλαλος ἦχος τῆς καμπάνας, ἡ λαμπρὰ καὶ πανηγυρικὴ χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, δίνουν μιὰν ἄλλη διάσταση στὴν ζωή μας. Ἀκόμη καὶ οἱ εὐχὲς ποὺ ἀνταλλάσουμε καὶ τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι, ὅλα μὰ ὅλα λένε καὶ ἐπαναλαμβάνουν μὲ τὸν ἱερὸ ψαλμωδὸ τῆς Ἐκκλησίας : «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τὰ ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος». 
-Ε-
Εἶναι, ὅμως, νὰ λυπᾶται κανεὶς μὲ κάποιους παράγοντες τῆς Χώρας μας, ποὺ πολεμᾶνε συστηματικὰ τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία καί, γενικά, κάθε τι τὸ χριστιανικό, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποχριστιανίσουν τὴν Ἑλλάδα. Δυστυχῶς δὲν ἀκοῦνε ἤ δὲν θέλουν  ν' ἀκούσουν τὴν φωνὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τὴς Ἱστορίας : Ὁ Χριστός «βασιλεύσει ... εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκᾶ α΄ 33), τονίζει ἡ Ἁγία Γραφή. Καὶ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν θὰ σταλῇ τὸ συνταρακτικὸ μήνυμα στὸν ἀποστάτη αὐτοκράτορα Ἰουλιανό, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ἰουλιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν : «... Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγὰν λαλέουσαν · ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ». Τὰ εἴδωλα καὶ τὰ διάφορα «Μαντεῖα» ἔσβησαν, χάθηκαν. Ἀντίθετα, ὁ Χριστὸς βασιλεύει καὶ κυριαρχεῖ αἰώνια στὴν Ἱστορία τοῦ κόσμου καὶ στὶς ἀνθρώπινες καρδιές.
-ΣΤ-
Χριστούγεννα, λοιπόν ! Γιορτὴ χαρᾶς καὶ ἐλπίδας. Χριστούγεννα στὴν Ἑλλάδα, στὴν Κύπρο καὶ στὴν Βόρειο Ἤπειρο. Χριστούγεννα στὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Βασιλίδα τῶν Πόλεων. Χριστούγεννα στὸν ὅπου γῆς ἀπόδημο Ἑλληνισμό. Χριστούγεννα σ' ὅλο τὸν κόσμο.
Χριστούγεννα ! Ἡ ἐλπίδα γιὰ ἕνα καλλίτερο αὔριο δὲν ἔσβησε. Ἡ ἀπαντοχὴ γιὰ ἕνα κόσμο δικαιότερο, γιὰ μιὰ κοινωνία ἀγάπης, ἀδελφωσύνης καὶ ἀνθρωπιᾶς χριστιανικῆς, δὲν χάθηκε. Ἂς γιορτάσουμε ὅλοι μὲ καθαρὲς καρδιές, ἄδολα, μὲ ἁπλότητα καὶ μὲ βαθειὰ χαρά. Χρόνια πολλά, ἅγια, εὐλογημένα. Χριστούγεννα μὲ τὸν Χριστό, μέσα στὴν ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐγκάρδια εὐχὴ καὶ ἡ ὁλόθερμη προσευχή μου.
Διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Δελτίον Τύπου: "Περὶ ἀρπαγῆς ἀκίνητης περιουσία Βορειοηπειρωτῶν"


logotypomitro

 
 
 





Ἐν Δελβινακίῳ τῇ  5ῃ Νοεμβρίου 2007
 Ἀριθ. Πρωτ. 105 

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ


 Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, Πρόεδρος τοῦ «Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος»,ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :
             «Τὸν περασμένο Μάϊο, στὶς ἐκδηλώσεις ποὺ ἔγιναν στὸ Δελβινάκι γιὰ τὴν Ἐπέτειο τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ «Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας» (1914), εἶχα καταγγείλει τὶς δόλιες μεθοδεύσεις τῶν Ἀλβανῶν νὰ ἁρπάξουν τὴν ἀκίνητη περιουσία τῶν Ἑλλήνων Βορειοηπειρωτῶν. Ἡ καταγγελία εἶχε γίνει μὲ ἐπίσημα καὶ ἐξακριβωμένα στοιχεῖα. Εἶχα δὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔκανε τὶς δέουσες ἐνέργειες γιὰ νὰ σταματήσῃ ἡ ἀπαράδεκτη αὐτὴ τακτικὴ τῆς γείτονος.
            Ἂν κρίνω, ὅμως, ἀπὸ Δήλωση τοῦ Βουλευτοῦ Ἰωαννίνων κ. Μιχαὴλ Παντούλα, ποὺ ἔγινε στὶς 2 Νοεμβρίου τ.ἔ. στὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, τὸ κακὸ ὄχι μόνο δὲν ἐσταμάτησε, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται συνεχῶς καὶ περισσότερο. Ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ Βορειοηπειρῶτες νὰ χάνουν τὶς περιουσίες τους καὶ νὰ γίνωνται ξαφνικὰ ξένοι στὸν τόπο τους. Εἶναι δὲ ἀξιέπαινοι, τόσο τὸ «Βορειοηπειρωτικὸ Φόρουμ», ὅσο καὶ ἡ Ἕνωση Χειμαρριωτῶν, ποὺ ἀποφάσισαν τὴν πραγματοποίηση ἀνοιχτῆς συγκεντρώσεως καὶ συνεντεύξεως μπροστὰ στὴν Ἀλβανικὴ Πρεσβεία τῶν Ἀθηνῶν γιὰ τὸ φλέγον αὐτὸ ζήτημα.
            Τὸ πρόβλημα, ἐν τούτοις, εἶναι πὼς πρέπει, ἐπὶ τέλους, ἡ Ἑλλάδα, ἡ Μητέρα Πατρίδα, νὰ λάβῃ δραστικὰ μέτρα, γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ἀδελφοί μας τῆς Βορείου Ἠπείρου νὰ κρατηθοῦν στὴν προγονική τους γῆ. Γιατί - θὰ τὸ τονίσω γιὰ πολλοστὴ φορά - δὲν πρέπει ποτὲ νὰ λησμονοῦμε, ὅτι οἱ Ἀλβανοὶ μεθοδεύουν συστηματικὰ τὸ «ἄδειασμα» τῆς Βορείου Ἠπείρου ἀπὸ τοὺς ἀπὸ αἰώνων γηγενεῖς κατοίκους της.
             Βέβαια, θὰ μᾶς ἀντιταχθῇ, ἴσως, ὅτι τώρα προέχει τὸ λεγόμενο «Μακεδονικό». Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὸ χρέος ποὺ ἔχει ἡ Ἑλληνική μας Πατρίδα καὶ πρὸς τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ κι’ αὐτὴ εἶναι παιδί της, τὸ γεγονὸς τῆς ὀδυνηρῆς περιπλοκῆς τῆς ὑποθέσεως τοῦ ὀνόματος τῶν Σκοπίων, πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσῃ. Γιατί, ὅταν τὰ ἐθνικὰ θέματα ἀντιμετωπίζωνται μὲ χλιαρότητα καὶ μὲ ἡμίμετρα, τότε εἶναι καταδικασμένες σὲ ἀποτυχία οἱ ὅποιες προσπάθειες.
           Εἶναι καιρὸς ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀφυπνισθῇ ἀπὸ τὴν ραστώνη καὶ τὸν ὠχαδερφισμό. Καὶ νὰ ἀντιμετωπίσῃ μὲ τὴν πρέπουσα δραστηριότητα τὸ καυτὸ αὐτὸ ζήτημα, προτοῦ ἀδειάσῃ ἡ Βόρειος Ἤπειρος, ἡ ὁποία, ἀτυχῶς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι «ἐσταυρωμένη», παρὰ τὰ περὶ τοῦ ἀντιθέτου διατυμπανιζόμενα. Κρούω γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Οἱ καιροὶ εἶναι κρίσιμοι.Ἡ τυχὸν ἀμέλειά μας θὰ ἔχῃ ἀκριβὸ τίμημα ὄχι μόνο εἰς βάρος τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς τιμῆς καὶ ἀξιοπιστίας τῆς Ἑλλάδος ».  
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Ἐγκύκλιος 119: Ἑορτασμός 28ης Ὀκτωβρίου 1940

 
 
 
 
 
 
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 28 Ὀκτωβρίου 2007

Ἀριθ. Πρωτ. 94 
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  119η
ΘΕΜΑ: «Κι’ ὅλοι τὸ ξέρουν ἀπὸ τότε καὶ γιὰ πάντα ἀθάνατο πὼς εἶναι τὸ ΣΑΡΑΝΤΑ». (Γ. Σουρέλης). 
 
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
             Χαρμόσυνα χτυπᾶνε σήμερα οἱ καμπάνες. Ξημέρωσε ἡ μεγάλη ἡμέρα. Ἡ ἡμέρα, ποὺ μᾶς θυμίζει τὸ μεγαλειῶδες καὶ ἀνεπανάληπτο ἔπος τοῦ 1940-41.
            Γιατί, πραγματικά, τότε ἡ μικρή μας Ἑλλάδα τὰ ἔβαλε μὲ τὰ δυὸ πανίσχυρα κράτη : τὴν Φασιστικὴ Ἰταλία τοῦ Μουσσολίνι καὶ τὴν Ναζιστικὴ Γερμανία τοῦ Χίτλερ, ποὺ συναποτελοῦσαν τὸν «Ἄξονα», δηλαδὴ τὴν πιὸ ἀνίερη συμμαχία, ἐκείνη τὴν ἐποχή, στὴν Εὐρώπη. Ἀργότερα, στὸν «Ἄξονα» προστέθηκε καὶ ἡ ἀδυσώπητη πολεμικὴ μηχανὴ τῆς Ἰαπωνίας, ποὺ σκόρπισε τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφὴ στὴν  ἄπω Ἀνατολή.
-Β-
            Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι αὐτὸν τὸν πόλεμο ἡ Ἑλλάδα οὔτε τὸν θέλησε, οὔτε τὸν ἐπεδίωξε. Ἀντίθετα, ἔκανε ὅ,τι ἦταν δυνατὸν νὰ τὸν ἀποφύγῃ, γιατί, σὰν Χώρα οὐδέτερη ὅπως ἦταν, προσπάθησε νὰ μείνῃ μακριὰ ἀπὸ τὴν σύρραξη τῶν ἐμπολέμων, ποὺ εἶχε ἤδη ἀναστατώσει τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὶς 3 Σεπτεμβρίου 1939, ὅταν οἱ Ἀγγλογάλλοι κήρυξαν τὸν πόλεμο στὴν Γερμανία, ἡ ὁποία τὴν 1η Σεπτεμβρίου τοῦ 1939 εἰσέβαλε στὴν Πολωνία. Νωρίτερα, καὶ συγκεκριμένα στὶς 23 Αὐγούστου 1939, ἡ Ναζιστικὴ Γερμανία καὶ ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση εἶχαν ἔλθει σὲ συμφωνία, καὶ οἱ ὑπουργοὶ τῶν Ἐξωτερικῶν τῶν δύο χωρῶν ὑπέγραψαν τὸ περιβόητο καὶ κατάπτυστο σύμφωνο, ποὺ ἔμεινε γνωστὸ στὴν Ἱστορία ὡς «σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ», ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ὑπουργῶν ἐξωτερικῶν Γερμανίας καὶ Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἰωακεὶμ Φὸν Ρίμπεντροπ ἦταν ὁ Γερμανὸς καὶ Βιατσεσλὰβ Μολότωφ ἦταν ὁ Σοβιετικὸς ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν. Τὸ σύμφωνο αὐτὸ ἐξασφάλιζε τὸν Γερμανὸ δικτάτορα ἀπὸ τὸν ἐξ ἀνατολῶν κίνδυνο. Ἔτσι, ἐξαπέλυσε τὴν ἐπίθεση ἐναντίον τῆς Πολωνίας, ποὺ ἔγινε ἡ ἀφορμὴ νὰ ξεκινήσῃ ὁ Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Γιὰ τὴν Ἱστορία πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Ρώσους μοιράστηκαν τὴν Πολωνία. Μάλιστα, οἱ Ρῶσοι εὐθύνονται γιὰ τὴν σφαγὴ 4.500 Πολωνῶν ἀξιωματικῶν καὶ ἄλλων στρατιωτικῶν στὸ δάσος τοῦ Κατύν, ὅπως μὲ ἀκαταμάχητα ντοκουμέντα ἔχει ἤδη ἀποδειχθῆ.
-Γ-
            Ἡ Ἑλλάδα, λοιπόν, δὲν ἤθελε μὲ κανένα τρόπο ν’ ἀναμειχθῇ σ’ αὐτὴν τὴν φοβερὴ πολεμικὴ σύρραξη, παραβλέποντας τὶς ἀπανωτὲς προκλήσεις τῆς Φασιστικῆς Ἰταλίας, ὅπως φαίνεται ξεκάθαρα ἀπὸ τὰ ὅσα ἀτράνταχτα στοιχεῖα παρατίθενται στὴν «Λευκὴ Βίβλο».  Ἡ «Λευκὴ Βίβλος», τὴν ὁποία ἐξέδωσε τὸ Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὴν Ἰταλικὴ ἐπίθεση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, περιέχει ἔγγραφα, τηλεγραφήματα, σημειώματα, πρακτικὰ συνομιλιῶν καὶ ἐκθέσεις τῶν ἁρμοδίων ἑλληνικῶν διπλωματικῶν ἀρχῶν σχετικὰ μὲ τὶς ἑλληνοϊταλικὲς σχέσεις στοὺς μῆνες ποὺ προηγήθηκαν τῆς ἰταλικῆς ἐπιθέσεως. Περιλαμβάνει ἐπίσης τὴν ἔκθεση τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Ναυτικοῦ ποὺ περιέχει τὰ ἀδιάσειστα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ὅτι τὸ ὑποβρύχιο ποὺ βύθισε τὸ ( πολεμικό μας πλοῖο) «Ἕλλη» στὴν Τῆνο τὸν Δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, ἦταν ἰταλικό» (βλ. «40 χρόνια ἀργότερα - Ἑλληνικὴ Λευκὴ Βίβλος», Βιβλ/λεῖον τῆς «ΕΣΤΙΑΣ», Ἀθῆναι, σελ. 7 κ.ἑ.).
            Ὁ τότε Διευθυντὴς τῆς Ἐφημερίδας «Η  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» καὶ κορυφαῖος ἀρθρογράφος τῆς ἐποχῆς ἀείμνηστος Γεώργιος Βλάχος, ἔγραφε στὸ πρῶτο πολεμικό του ἄρθρο, ποὺ εἶχε  τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο «ΤΟ  ΣΤΙΛΕΤΟΝ», μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ αὐτά : «Τὸν πόλεμον αὐτὸν δὲν τὸν ἐζητήσαμεν, δὲν τὸν προεκαλέσαμεν, δὲν τὸν ἠθελήσαμεν. Μᾶς ἐπεβλήθη κατὰ τὸν χυδαιότερον, κατὰ τὸν σκαιότερον τρόπον. Ἅμα ἔμειναν οἱ προπηλακισμοὶ ἀναπάντητοι, ἅμα ἠκούσθησαν μὲ σιωπηλὴν ἀπάθειαν αἱ προκλήσεις, ἅμα κατεβλήθη προσπάθεια ὅπως, ἀγνοηθῇ καὶ αὐτὴ ἡ ταυτότης τῶν ... γενναίων, οἱ ὁποῖοι ἔπνιξαν ἀγκυροβολημένην τὴν «Ἕλλην» (εἰς τὸ λιμάνι τῆς Τήνου), εἰς τὸ τέλος ἐπειδὴ φόβος ὑπῆρχε μὴ αἱ ὕβρεις, αἱ συκοφαντίαι καὶ οἱ πνιγμοὶ δὲν χρησιμεύσουν καὶ δὲν γίνῃ ὁ πόλεμος, κατέφθασε χθές (28 Ὀκτωβρίου) ὁ (πρεσβευτὴς τῆς Ἰταλίας στὴν Ἑλλάδα) κ. Γκράτσι εἰς τὸ σπῆτι τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος, εἰς τὰς τρεῖς τὸ πρωΐ, καὶ τοῦ ἐζήτησε, προχείρως, τὴν ἄδειαν νὰ μᾶς καταλάβῃ. Τὴν ἄδειαν νὰ καταλάβῃ τὴν Κέρκυραν, τὴν Ἤπειρον, τὴν Κρήτην, τὸν Πειραιᾶ, κάτι «στρατηγικὰ σημεῖα», χρήσιμα εἰς τοὺς Ἰταλούς. Καὶ ὅταν καὶ εἰς αὐτὸ τὸ αὔθαδες αἴτημά του δὲν ἐδόθη ἀμέσως ἀπάντησις, ... ἐδήλωσεν ὅτι μετὰ ὥρας τρεῖς οἱ Ἰταλοὶ θὰ εἰσέβαλλον εἰς τὸ ἔδαφός μας ... Ἐκεῖ, εἰς τὴν γωνίαν ὅπου ἠλπίζαμεν ὅτι δὲν θὰ μᾶς φθάσουν αἱ σφαῖραι καὶ τὰ θραύσματα τῶν ὀβίδων, παρουσιάσθη ἐξαφνικὰ τὸ στιλέτον. Θὰ τὸ ὑποδεχθῶμεν - τὸ ὑπεδέχθημεν ἤδη - μὲ τὸ μέτωπον ὑψηλά, μὲ τὸ στῆθος προτεταμένον, μὲ τὰς χεῖρας ἐνόπλους, μὲ κάτι ἀνώτερον ἀπὸ τὸν χάλυβα, τὰ ἀεροπλάνα καὶ τὸ πετρέλαιον : Μὲ τὸ θάρρος καὶ μὲ τὰ πτερὰ τῆς ψυχῆς. Θὰ ἀποθάνωμεν ὅλοι, χωρὶς νὰ πρέπῃ καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλωμεν. Καὶ ἄν οἱ Ἰταλοὶ κατορθώσουν νὰ νικήσουν ἕνα Λαόν ὁ ὁποῖος ἔχει ἀποφασίσει νὰ ἀποθάνῃ, ἔ, τότε, θὰ εἶναι ἡ ἀπὸ αἰώνων πρώτη μεγάλη καὶ παράδοξος νίκη των. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν θὰ συμβῇ. Ἡ Ἑλλὰς θὰ νικήσῃ, θὰ νικήση ἡ αὐτοθυσία, τὸ θάρρος, ἡ Ἰδέα - καὶ τὸ στιλέτον θὰ ἡττηθῆ» (οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μου) (βλ. Γ.Α. Βλάχου : «Ἄρθρα τοῦ πολέμου 1940-1941», ΑΕΤΟΣ  Α.Ε. , ΑΘΗΝΑΙ 1945, σελ. 6-7).
 -Δ-
            Αὐτό, ἀγαπητοί μου Συνέλληνες ἀδελφοί, ἦταν τὸ «μυστικό», ἄν θέλετε, ποὺ δημιούργησε τὸ θρυλικὸ Ἔπος τοῦ Σαράντα : «Ἡ αὐτοθυσία, τὸ θάρρος, ἡ Ἰδέα». Κι’ ὅπως, σὲ ἄλλο ἄρθρο του, ἔγραφε πάλι ὁ Γεώργιος Βλάχος, «Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατός, ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, αἱ λόγχαι, τὰ πλοῖα καὶ τὰ πτερά  (τῆς ἀεροπορίας) καὶ - θὰ τὸ λέγωμεν πάντοτε - τῆς ὑβρισμένης Παναγίας ἡ εὐλογία» (ὅ.π. σελ. 47, ἡ ὑπογράμμιση, δική μου), ἔδωσε στὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος τὴν καταπληκτική, τὴν περίλαμπρη ἐκείνη νίκη. 
           Γιατί, ἀλήθεια, ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσῃ τοὺς γενναίους ἄθλους τοῦ Στρατοῦ μας, τὰ θρυλικὰ κατορθώματα τοῦ Ναυτικοῦ μας, τὶς παράτολμες ἀερομαχίες τῶν ἀεροπόρων μας ; Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσῃ τὴν Κορυτσᾶ, τὸ Δέλβινο, τοὺς Ἁγίους Σαράντα, τὸ Ἀργυρόκαστρο, τὴν Χειμάρα, τὴν Τρεμπεσίνα ; Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσῃ τὸ ὕψωμα 731, ὅπου ἔσπασαν τὰ μοῦτρα τους οἱ Ἰταλοὶ κατὰ τὴν «ἐαρινὴ ἐπίθεσή τους», τὸν Μάρτιο τοῦ 1941, καὶ ποὺ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο χαρακτηρίστηκε ὡς τὸ «Ἑλληνικὸ Βερντέν» ; Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσῃ τὰ ἀντιτορπιλλικὰ «Ψαρά», «Βασίλισσα Ὄλγα», «Σπέτσαι», «Ὕδρα» κ.ἄ., ὅπως καὶ τὰ ὑποβρύχιά μας «Τρίτων» καὶ «Παπανικολῆς» ; Ποιός, ἀκόμη, μπορεῖ νὰ ξεχάσῃ τοὺς ἡρωϊκοὺς ἀεροπόρους μας, τὸν Γιάνναρη, τὸν Σακελλαρίου, τὸν Μητραλέξη κ.ἄ., ποὺ μὲ τὰ μικρά τους ἀεροπλάνα ἔτρεπαν σὲ ἄτακτη φυγὴ ὁλόκληρα σμήνη ἐχθρικῶν ἀεροσκαφῶν ; Πῶς νὰ λησμονηθοῦν οἱ στρατιωτικοὶ Ἱερεῖς ποὺ ἐμψύχωναν τὰ μαχόμενα Ἑλληνόπουλα πάνω στὰ χιόνια ; Πῶς νὰ ἀφήσῃ τὴν λήθη νὰ καλύψῃ τὶς ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου, πού, ζαλωμένες μὲ τὰ κασόνια τῶν πυρομαχικῶν ἤ μὲ τὰ τρόφιμα καὶ τὰ μάλλινα ροῦχα γιὰ τοὺς φαντάρους ἀνέβαιναν στὶς ἀπάτητες χιονισμένες βουνοκορφές ; Πῶς νὰ μὴν ἀναφερθοῦν μὲ δέος, εὐγνωμοσύνη καὶ θαυμασμὸ τὰ ὀνόματα τοῦ στρατηγοῦ Κατσιμήτρου, τοῦ Συνταγματάρχη Δαβάκη,  τοῦ Ὑπολοχαγοῦ Ἀλεξάνδρου Διάκου καὶ τόσων ἄλλων, ποὺ τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν δόξα τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος ; Πραγματικά ! Εἶχε τόσο δίκιο ὁ ποιητὴς ὅταν ἔγραφε, πώς «ὅλοι τὸ ξέρουν ἀπὸ τότε καὶ γιὰ πάντα, ἀθάνατο πὼς εἶναι τὸ ΣΑΡΑΝΤΑ». Κι’ ὄχι μόνο τὸ «Σαράντα», μὰ καὶ τὸ «Σαρανταένα» : Μὲ τὴν συντριβὴ τῆς ἐαρινῆς ἐπιθέσεως τῶν Ἰταλῶν, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἄθλους τῶν γενναίων ὑπερασπιστῶν τῶν ὀχυρῶν τῆς «γραμμῆς Μεταξᾶ», ὅπου γιὰ μέρες οἱ ἐλάχιστοι Ἕλληνες ἀπέκρουσαν τὶς ἐπιθέσεις ἀναρίθμητων γερμανικῶν στρατευμάτων. Καί, τέλος, μὲ τὴν «Μάχη τῆς Κρήτης», τὸν Μάϊο τοῦ 1941, ποὺ ἔδωσε ἕνα μάθημα γενναιότητος, θάρρους καὶ αὐτοθυσίας σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, βάζοντας ἔντονη τὴν σφραγῖδα της σ’ ἐκείνη τὴν μεγαλειώδη καὶ ἀνεπανάληπτη ἐποχή.
-Ε-
            Λοιπόν ; Λοιπόν, νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἐθνική μας Ἐπέτειο τοῦ 1940 - 41. Μὲ χαρὰ καὶ μὲ ἀγαλλίαση. Μὲ τραγούδια καὶ χοροὺς Ἑλληνικοὺς. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ ἀγαποῦμε πιὸ πολὺ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα. Ὅπως ἡ γενιὰ τοῦ Σαράντα. Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, ἅγια, ἀγωνιστικά, εὐλογημένα.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
 +  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Δελτίον Τύπου: Δηλώσεις Σ/του Μητρ. κ.κ. Ἀνδρέου μὲ ἀφορμή ἕνα «φεστιβὰλ ἀφιερωμένο στὴν Τσαμουριά»


logotypomitro

 






Ἐν Δελβινακίῳ τῇ  30ῇ Σεπτεμβρίου 2007
Ἀριθ. Πρωτ. 101 

 

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ



 Μὲ ἀφορμὴ ἕνα «φεστιβὰλ ἀφιερωμένο στὴν Τσαμουριά», ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :  
            «Ἐνῷ ἐδῶ, στὴν Ἑλλάδα, δείχνουμε ἕνα περίεργο καί, θὰ ἔλεγα, ἐπικίνδυνο ἐφησυχασμό, οἱ «Τσάμηδες» ἐξακολουθοῦν νὰ προκαλοῦν. Ἔτσι, στὸ κεντρικὸ στάδιο τῆς πόλεως τῶν Ἁγίων Σαράντα, ὠργανώθηκε πρόσφατα ἕνα προκλητικὸ φεστιβάλ. Ὅπως, πληροφορούμεθα ἀπὸ τὴν Ἐφημερίδα τῆς Ἑλληνικῆς Μειονότητος «ΛΑΪΚΟ  ΒΗΜΑ»  (φ.8.9.2007), «ἀπὸ τὶς 31 Αὐγούστου καὶ ἕως τὴν 2α Σεπτεμβρίου, στὸ στάδιο «Α. Ντάϊκος» τῶν Ἁγίων Σαράντα, φορτωμένο μὲ συνθήματα γιὰ τὸ Κόσοβο καὶ τὴν Τσαμουριά, διεξήχθη τὸ πρῶτο φεστιβὰλ μὲ τραγούδια καὶ χορούς, ἀφιερωμένα στὴν Τσαμουριά». Ἐξ’ ἄλλου, «στὴν εἴσοδο τοῦ Μεγάρου Πολιτισμοῦ τῆς πόλης (τῶν Ἁγίων Σαράντα) ἄνοιξε ἔκθεση, ὅπου παρουσιάζονταν χάρτης τῆς Τσαμουριᾶς, μέχρι τὸν Ἀμβρακικὸ κόλπο... μὲ ἀπόψεις καὶ στοιχεῖα ἀπὸ τὴ μεγάλη «γενοκτονία» ποὺ ὑπέστη ὁ Τσάμικος λαὸς κ.ἄ.».
 
            Τὸ πιὸ ἀνησυχητικό - σύμφωνα πάντα μὲ τὸ δημοσίευμα τοῦ «ΛΑΪΚΟΥ  ΒΗΜΑΤΟΣ» - εἶναι ὅτι «τὸ φεστιβὰλ ὀργανώθηκε καὶ χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὸ Καλλιτεχνικὸ Ἵδρυμα τοῦ Ἀλβανικοῦ Ἔθνους καὶ μὲ τὴ χορηγία τοῦ Δήμου τῶν Ἅγ. Σαράντα» (οἱ ὑπογραμμίσεις, δικές μου).
 
            Εἶναι - τὸ λιγώτερο - περίεργο, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος νὰ προσπαθῇ ἡ Ἑλλάδα νὰ καλλιεργῇ σχέσεις φιλίας καὶ καλῆς γειτονίας μὲ τὴν Ἀλβανία, καὶ ἡ γειτονικὴ Χώρα νὰ χρηματοδοτῇ ἐκδηλώσεις τῶν ἐγκληματιῶν «Τσάμηδων», ποὺ στρέφονται εὐθέως ἐναντίον τῆς Πατρίδος μας. Βέβαια, κατ’ ἐπανάληψη καὶ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ἔχει λεχθῆ, ὅτι γιὰ τὴν Ἑλλάδα «Τσάμικο θέμα» δὲν ὑπάρχει. Ὅταν, ὅμως, γίνωνται τέτοιες προκλητικὲς ἐκδηλώσεις καὶ μάλιστα χρηματοδοτούμενες ἀπὸ κρατικοὺς καὶ ἐπίσημους φορεῖς, δὲν θὰ πρέπῃ νὰ ὑπάρξουν διαμαρτυρίες ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πλευρά; Γιατὶ ἄν ἀρκούμεθα στὸ ὅτι γιὰ μᾶς εἶναι ἀνύπαρκτο θέμα τὸ «τσάμικο» καὶ ἐφησυχάζουμε, τότε σίγουρα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ πάθουμε ὅτι καὶ μὲ τὸ λεγόμενο «μακεδονικό». Κατὰ καιρούς, κάποιοι ἔκρουαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν προπαγάνδα τῶν Σκοπίων. Στὴν Ἑλλάδα, ὅμως, λέγαμε «δὲν εἶναι τίποτε · ἀνύπαρκτο θέμα γιὰ μᾶς». Ἀλλὰ νά, ὅτι τώρα ἔχουμε φθάσει σὲ ἀδιέξοδο : Οἱ Σκοπιανοὶ νὰ προκαλοῦν καὶ μεῖς νὰ εἴμαστε ἀμυνόμενοι !
 
            Φρονοῦμε, ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ ἀντιμετωπίσουμε δυναμικὰ τοὺς «Τσάμηδες», θέτοντας τὴν γειτονικὴ Χώρα πρὸ τῶν εὐθυνῶν της, καὶ καλῶντας την νὰ παύσῃ νὰ παίζῃ διπλὸ παιχνίδι. Δηλαδή, ἐμᾶς μὲν νὰ καθησυχάζῃ ὅτι «δὲν τρέχει τίποτε», στοὺς «Τσάμηδες» ὅμως νὰ κλείνῃ τὸ μάτι πονηρά, ὥστε νὰ συνεχίζουν τὶς προκλήσεις τους.
 
            «Θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία», εἶπε ὁ ποιητής. Ἆρά γε, θὰ ἀκούσουν οἱ ὅποιοι ἁρμόδιοι τὴν φωνή του ; »   
 
( Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως )

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Ἐγκύκλιος 118η: Μνήμη Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης

 
 
 
 
 
 
'Εν Δελβινακίῳ τῇ 13ῃ Σεπτεμβρίου 2007

Ἀριθ. Πρωτ.92  
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  118η
 
ΘΕΜΑ: "Μνήμη Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης"
 
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
 -Α-
            Ἱερὴ καύχηση ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα τὸ γεγονός, ὅτι ἔχει, ἀνάμεσα στοὺς Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, τὸν δικό της Ἅγιο. Αὐτὸν ποὺ ἔμεινε γνωστὸς στὴν Ἱστορία ὡς «ὁ Ἰωάννης ὁ ἐκ Κονίτσης καὶ ἐν Ἀγρινίῳ μαρτυρήσας», στὶς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1814.
 
            Καὶ εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη ἡ καύχηση τῆς ἱστορικῆς κωμοπόλεως. Γιατὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ποὺ μαρτύρησε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν οὔτε Ἕλληνας οὔτε Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Τοῦρκος ἦταν καὶ μουσουλμάνος. Στὴν περίπτωσή του, ὅμως, βρῆκε πέρα γιὰ πέρα ἐφαρμογὴ ἡ βεβαίωση τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου : «Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν. γ΄8). Ὁ ἄνεμος, δηλαδή, φυσάει ὅπου θέλει. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλάβῃ ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ κατευθύνεται. Ἔτσι ἀκριβῶς γίνεται καὶ μὲ τὴν πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Φωτίζει καὶ θερμαίνει κάποιες καρδιές ποὺ οὔτε μπορεῖ κανεὶς νὰ τὶς φαντασθῇ. Κι’ αὐτὲς οἱ καρδιές - ἀνεξαρτήτως φυλῆς καὶ ἔθνους - ὄχι ἁπλῶς θερμαίνονται, ἀλλά, κυριολεκτικά, πυρακτώνονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Παραμερίζουν τὰ πλούτη, τὴν δόξα, τὰ ἀξιώματα, τὴν φιλήδονη ζωή, ἀκόμη κι’ αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς. Προτιμοῦν τὴν ἑκούσια φτώχεια, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε ὅτι «αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λουκᾶ θ΄ 58). Οἱ ἀλεποῦδες καὶ τὰ πετεινὰ ἔχουν τὶς φωλιές τους, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως, δηλαδὴ ὁ Χριστός, δὲν ἔχει ποῦ νὰ γείρῃ τὸ κεφάλι Του.
 
            Κι’ ἀκόμη : Αὐτὲς οἱ καρδιές, ὅταν ἀρχίζουν νὰ βαδίζουν στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν κοιτᾶνε τὶ καὶ πῶς ἔζησαν τὰ χρόνια ποὺ βρισκόντουσαν στὴν ἄγνοια, ἀλλά, κρατῶντας γερὰ τὸ ἀλέτρι, βλέπουν μπροστὰ καὶ προχωρᾶνε σταθερὰ γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅπως  ἀκριβῶς τὸ διεκήρυξε ὁ Χριστός : «Οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ’ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ θ΄ 62).
 
-Β-
 
            Αὐτό, λοιπόν, συνέβη καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη. Μουσουλμάνος ἦταν κατὰ τὸ θρήσκευμα. Καὶ Τοῦρκος κατὰ τὸ πολίτευμα. Ἐπὶ πλέον δὲ καὶ γιὸς τοῦ ξακουσμένου Σέχη τῆς Κονίτσης, τοῦ ἀρχηγοῦ δηλαδὴ τῶν δερβίσηδων, τῶν μουσουλμάνων «μοναχῶν». Ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο, βρέθηκε σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, στὸ Ἀγρίνιο, ποὺ τότε λεγόταν Βραχώρι. Κι’ ἐκεῖ τοῦ ἔγινε ἡ κλήση ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ψαρά, τὸν Χριστό. «Ἀκολούθει μοι», τοῦ εἶπε. Κι’ ὁ νεαρὸς Χασάν (ὅπως λεγόταν μέχρι τότε) ἄνοιξε τὴν καρδιά του στὴν Χάρη τοῦ Πνεύματος. Πῆγε στὴν Ἰθάκη, βαπτίσθηκε, παίρνοντας τὸ ὄνομα Ἰωάννης, ὅταν δὲ ἐπέστρεψε στὸ Ἀγρίνιο νυμφεύθηκε μιὰ εὐσεβῆ χριστιανὴ κόρη κι’ ἐργαζόταν ὡς ἀγροφύλακας (τὸ ἄλλοτε ἀρχοντόπουλο) στὸν Μαχαλᾶ, στὶς σημερινὲς Φυτεῖες τοῦ Ἀγρινίου. Ζοῦσε ζωὴ χριστιανική, εὐλογημένη.
 
-Γ-
 
            Ὅμως ... Ὅμως ὁ καιρὸς τῆς γήϊνης χαρᾶς τελείωσε γρήγορα. Γιατὶ ὁ πατέρας τοῦ Ἰωάννη, ψάχνοντας καὶ ρωτῶντας, τὸν βρῆκε τελικά. Τὸν παρακάλεσε. Τὸν ἱκέτεψε. Τοῦ ἔταξε πολλά. Οἱ προσπάθειές του πῆγαν στὰ χαμένα. Γιατὶ ὁ Ἰωάννης κρατοῦσε σταθερὰ τὸ ἀλέτρι κοιτάζοντας μόνο μπροστά. Κι’ ὅταν ὡδηγήθηκε στὸ δικαστήριο καὶ ἡ ποινὴ ποὺ τοῦ ἐπιβλήθηκε ἦταν ὁ θάνατος, ὁ γενναῖος ἀθλητὴς τῆς πίστεως ἄκουγε μόνο τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τοῦ ἔλεγε : «Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β΄ 10). Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ λίγο, τὸ κεφάλι του ἔπεφτε κάτω ἀπὸ τὸ σπαθὶ τοῦ δημίου, ἐκεῖ ποὺ σήμερα εἶναι τὸ παρεκκλήσιό του, δίπλα σχεδὸν στὸν μεγαλοπρεπῆ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὸ Ἀγρίνιο. Ἦταν ἡ 23η Σεπτεμβρίου τοῦ 1814. Στὸν Οὐρανό, τώρα, γινόταν ὄχι ἁπλῶς χαρά, ἀλλὰ πανηγύρι. Οἱ ἀρχαῖοι καὶ οἱ νεώτεροι μάρτυρες, ἀλλὰ καὶ οἱ Νεομάρτυρες, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἐθνομάρτυρα καὶ Ἰσαπόστολο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ὑποδέχονταν τὸν ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ «περιβεβλημένοι στολὰς λευκὰς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν» καὶ κράζοντας «φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες · ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ» (Ἀποκ. ζ΄ 9-10). «Διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οὐρανοὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες» (Ἀποκ. ιβ΄ 12).
 
-Δ-
 
            Χαρὰ, λοιπόν, στὸν Οὐρανό, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα, χαρὰ καὶ πανηγύρι. Γιορτάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συμπολίτης μας, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἱερὸ λείψανό του, ποὺ κατέχουμε σὰν τὸν πιὸ πολύτιμο θησαυρό, μᾶς εὐλογεῖ, μᾶς ἁγιάζει, καὶ μᾶς προσκαλεῖ στὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ λάβουν χώρα κατὰ τὸ ἀκόλουθο Πρόγραμμα :
 
            Α)  Τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2007, στὶς 7 μ.μ., θὰ ψαλῇ Μέγας Ἑσπερινός, μὲ ἀρτοκλασία.
 
            Β) Τὴν κυριώνυμη ἡμέρα, Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2007, στὶς 8 τὸ πρωΐ, θὰ σημάνῃ ἡ δεύτερη καμπάνα καὶ θὰ ἀρχίσουν οἱ «Καταβασίες». Στὴν συνέχεια θὰ ὁλοκληρωθῇ ὁ Ὄρθρος καὶ θὰ τελεσθῇ ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.
 
            Τόσον ὁ Ἑσπερινὸς ὅσον καὶ ἡ Θεία Λειτουργία θὰ τελεσθοῦν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἐν μονοεκκλησίᾳ.
 
            Θὰ σᾶς περιμένω μὲ πολλή χαρά. Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, ἅγια, πνευματικά, ἀγωνιστικά.
 
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
       Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

Δελτίον Τύπου: Ψήψισμα 13ου Γενικοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου Ι.Μ.Δ.Π.Κ.


logotypomitro

 





Ἀριθ. Πρωτ. 90
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 5ῃ Σεπτεμβρίου 2007 
ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ 
        
«Κάτω ἀπὸ τὴν βαρειὰ σκιὰ τῶν τελευταίων καταστροφικῶν πυρκαϊῶν, ποὺ ἔπληξαν ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Χώρας μας, πραγματοποιήθηκε τὸ 13ο ἐτήσιο Γενικὸ Ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς. Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης. Οἱ ἐργασίες του, στὶς ὁποῖες συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ Ἱερεῖς καὶ τῶν δύο Ἐπαρχιῶν Πωγωνίου καὶ Κονίτσης, διήρκεσαν τὸ τριήμερο ἀπὸ 3 ἕως καὶ 5 Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. Ἀναπτύχθηκαν ἀπὸ ἱκανοὺς εἰσηγητὲς θέματα ἐπίκαιρα καὶ ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέροντα γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν αἰδεσιμωτάτων Ἐφημερίων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καὶ κοινὲς λατρευτικὲς εὐκαιρίες, ἐνῷ παράλληλα «μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας» (Πράξ. β΄ 46), γεγονὸς ποὺ θύμιζε τοὺς ὡραίους ἀποστολικοὺς χρόνους.
      Μόλις ἐπερατώθηκαν οἱ ἐργασίες τοῦ Συνεδρίου, οἱ αἰδεσιμώτατοι σύνεδροι ἐνέκριναν, διὰ βοῆς , τὸ ἀκόλουθο
ΨΗΦΙΣΜΑ
1) Διαδηλώνουμε τὴν ἀμέριστη συμπαράστασή μας στοὺς πληγέντες συμπολῖτες μας ἀπὸ τὶς τελευταῖες καταστροφικὲς πυρκαϊές.
2) Προσευχόμαστε καὶ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μὴν ἐπιτρέψῃ νὰ συμβῇ ξανὰ τέτοια συμφορά. Κι’ ἀκόμη νὰ δίνῃ δύναμη καὶ κουράγιο στοὺς πυροπλήκτους, ὥστε σιγά - σιγά νὰ ξαναστήσουν τὰ σπιτικά τους καὶ τὸ βιός τους, νὰ συγχωρήσῃ δὲ ὅσους ἀπὸ ἀμέλεια ἤ καὶ κακότητα ἔγιναν αἴτιοι ἐμπρησμῶν καὶ καταστροφῆς τῆς φύσεως καὶ τῶν ἀνθρώπων.
3) Ἐκφράζουμε τὴν ἀντίθεσή μας σὲ ὅλους ὅσοι ἐπιχειροῦν (ὅπως γίνεται μὲ τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ) νὰ ἀλλοιώσουν καὶ νὰ παραποιήσουν τὴν ἐθνική μας Ἱστορία. Τὰ ἱστορικὰ γεγονότα δὲν παραγράφονται καὶ δὲν παραποιοῦνται.
4) Ἡ σκέψη μας στρέφεται πρὸς τὸν ἀσθενοῦντα Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο κύριο Χριστόδουλο καὶ προσευχόμεθα νὰ τοῦ χαρίσῃ  ὁ Κύριος ταχεῖαν καὶ πλήρη ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του, γιὰ τὴν συνέχιση τῆς διακονίας του στὸ Πηδάλιο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
5) Τὰ τελευταῖα τραγικὰ γεγονότα μᾶς παρακινοῦν νὰ κηρύξουμε μετάνοια στὸν Λαό μας, ὥστε νὰ μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ ὁ Κύριος καὶ νὰ «κολοβώσῃ» (Ματθ. κδ΄ 22)  τὶς ἡμέρες τῆς δοκιμασίας τῆς Χώρας μας. Τέλος, 
6) Στέλνουμε ἀδελφικὸ χαιρετισμὸ καὶ ἀσπασμὸ ἀγάπης πρὸς τοὺς χειμαζομένους ἀδελφοὺς τῆς Κύπρου καὶ τῆς Βορείου Ἠπείρου, καθὼς καὶ πρὸς τὸ ἐμπερίστατο Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ διάπυρη τὴν εὐχὴ νὰ ἔλθουν σύντομα καιροὶ ἀναψύξεως καὶ ἀγαλλιάσεως ». 
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007







Ἀριθ.  Πρωτ. 63
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Αὐγούστου 2007
  
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 117ῃ             
ΘΕΜΑ: Ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό.
            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α- 
            Ἐλάχιστες φορὲς σκεφτόμαστε τὸ πόσο συνέβαλε στὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἔθνους μας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Δὲν εἶχε ὅπλα. Δὲν ὡδηγοῦσε στρατεύματα. Δὲν ἔκανε πολέμους καὶ μάχες. Εἶχε, ὅμως, τὰ ὅπλα τοῦ πνεύματος, τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του καὶ τὸ κήρυγμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀφύπνιζε τὶς συνειδήσεις τῶν σκλάβων Ἑλλήνων, ποὺ ἔτσι μάθαιναν γιὰ τὴν πίστη τους τὴν ὀρθόδοξη καὶ γιὰ τὴν ἔνδοξη ἱστορία τῆς πατρίδας τους : «Πρέπον καὶ εὔλογον εἶνε, χρισιανοί μου, καθὼς μανθάνομεν ἀπὸ τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ ἀπὸ τὰς θείας Γραφάς, ν’ ἀρχίζωμεν τὴν διδασκαλίαν μας ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ ὅταν τελειώσωμεν, νὰ εὐχαριστήσωμεν τὸν Θεόν» (Α΄ Διδαχή). «Ἐγὼ ἐδιάβασα καὶ περὶ ἱερέων, καὶ περὶ ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καὶ ἀθέων · τὰ βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα · ὅλαι αἱ πίστεις εἶνε ψεύτικες · τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, ὅτι μόνη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶνε καλὴ καὶ ἁγία ... Νὰ εὐφραίνεσθε ὁποὺ εἶσθε ὀρθόδοξοι χριστιανοί, καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς ὁποὺ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος» (Α΄ Διδαχή). Ἐξ  ἄλλου, σὲ διάφορα μέρη τῆς ὑπόδουλης Ἑλλάδος, στὸ κήρυγμά του συνήθιζε νὰ λέῃ : «Αὐτὸ μιὰ μέρα θὰ γίνῃ Ρωμαίϊκο καὶ καλότυχος ὅποιος ζήσῃ σὲ κεῖνο τὸ βασίλειο» (προφητεία). Πολλὲς φορὲς μιλοῦσε γιὰ τὰ περασμένα μεγαλεῖα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
-Β-
            Ἔκανε τέσσαρες (4) ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες σ’ ὁλόκληρο σχεδὸν τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν Ἠπειρο καὶ στὸ κομμάτι ποὺ σήμερα ὀνομάζεται Βόρειος Ἤπειρος. Κι’ αὐτὸ, γιατὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἐκινδύνευε ἀπὸ τοὺς ἐξισλαμισμούς, οἱ ὁποῖοι παρουσίαζαν ἀνησυχητικὴ ἔξαρση. Εἶναι δὲ γνωστό, ὅτι ὅσοι ἐξισλαμίζονταν ἔχαναν καὶ τὴν ἐθνική τους ταυτότητα, κάτι ποὺ συνιστοῦσε θανάσιμη ἀπειλὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ἔτσι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, γυρνῶντας ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἔφερνε τὸ μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ ἐκτὸς ἐλαχιστοτάτων ἐξαιρέσεων, οἱ Ἕλληνες ἔμειναν σταθεροὶ στὰ πιστεύω τους γιὰ τὴν Θρησκεία  καὶ  τὴν  Πατρίδα.    Ἕνας  ἄνθρωπος ,   φλογερὸς  καὶ  ἀνιδιοτελής ,  κατώρθωσε  τὸ
 ἀκατόρθωτο : Τὴν σωτηρία τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν προετοιμασία του γιὰ τὴν ἐθνική του παλιγγενεσία.
-Γ-
            Ἀλλὰ τὰ κηρύγματα τοῦ φλογεροῦ Ἐθναποστόλου, καθὼς καὶ ὡρισμένες ἐνέργειές του, ὅπως ἡ μετάθεση τῶν παζαριῶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, προκάλεσαν, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀντιδράσεις, κυρίως ἐκ μέρους τῶν Ἑβραίων. Τὸν κατέδωσαν, λοιπόν, στὸν Κούρτ πασᾶ τοῦ Βερατίου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐδωροδόκησαν. Ὁ Ἅγιος συνελήφθη καὶ κατεδικάσθη εἰς θάνατον. Ἔτσι στὶς 24 Αὐγούστου 1779 ἀπαγχονίσθηκε στὸ Καλικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου. Πρὶν ἀφήσῃ τὴν τελευταία του πνοή, προσευχήθηκε, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ λόγια τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ : «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. ξε΄ 12), προφητεύοντας, ἀσφαλῶς, τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἔθνους.
-Δ-
            Καὶ «τὸ ποθούμενο» ἦλθε. Ἡ Ἑλλάδα ἐτίναξε ἀπὸ πάνω της τὸν τουρκικὸ ζυγό. Ἔγινε κράτος ἐλεύθερο, ἰσότιμο μὲ ὅλα τὰ ἐλεύθερα κράτη τοῦ κόσμου. Ἀναγνωρίζοντας δὲ τὴν πολύτιμη καὶ πολύπλευρη προσφορὰ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἔχει ἀνεγείρει Ναοὺς μεγαλοπρεπεῖς καὶ ἐξωκκλήσια. Ἕνας τέτοιος Ναὸς εἶναι καὶ ὁ ἀνεγερθεὶς πρὸ ἐτῶν στὴν Κόνιτσα, μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ καὶ μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν πιστῶν καὶ τῆς Πολιτείας, καὶ ὅπου κάθε χρόνο πραγματοποιοῦνται λαμπρὲς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις. Ἔτσι, λοιπόν, τὸ ἐφετεινὸ Πρόγραμμα ἔχει ὡς ἑξῆς :
            Α) Τὴν Πέμπτη, 23 Αὐγούστου, στὶς 7:30 μ.μ., θὰ τελεσθῇ Μέγας Πανηγυρικὸς Ἑσπερινός. Θὰ ἐπακολουθήσῃ λιτάνευση τῆς Εἰκόνος καὶ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ μέχρι τὴν Κεντρικὴ Πλατεῖα ἀπ’ ὅπου ἡ πομπὴ θὰ ἐπιστρέψῃ στὸν Ναό.
            Β) Τὴν Παρασκευή, 24 Αὐγούστου, στὶς 7:30 π.μ., θὰ ἀρχίσουν οἱ «καταβασίες» (ἡ δεύτερη καμπάνα) καὶ ἐν συνεχείᾳ τὰ ὑπόλοιπα τοῦ Ὄρθρου καὶ ἡ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.
            Στὸ τέλος θὰ προσφερθῇ καφὲς στὸ Δημαρχεῖο, ἐνῷ οἱ Σεβ. Ἀρχιερεῖς θὰ μεταβοῦν στὴν Ἱ. Μ. Μολυβδοσκεπάστου, ὅπου καὶ θὰ ψαλῇ τρισάγιον ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ μακαριστοῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ.
            Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, ἅγια καὶ εὐλογημένα, μὲ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα.
 
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
 
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
  + Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Ἐγκύκλιος 116: Ἀγρυπνοῦμε καὶ ἱκετεύουμε τὴν Θεοτόκο στὴν Μολυβδοσκέπαστη.





Ἀριθ.  Πρωτ.  62
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 1ῃ Αὐγούστου 2007
 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 116ῃ             


ΘΕΜΑ: Ἀγρυπνοῦμε καὶ ἱκετεύουμε τὴν Θεοτόκο στὴν Μολυβδοσκέπαστη.  
          
  Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α- 
            Ὁ Αὔγουστος, ὁ κατ’ ἐξοχὴν μήνας τῆς Παναγίας μας, μᾶς ὁδηγεῖ, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, στὸ ἱστορικὸ Μοναστήρι τῆς Μολυβδοσκέπαστης, ποὺ βρίσκεται σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὰ σύνορα μὲ τὴν ἀλύτρωτη, ἀκόμη, Βόρειο Ἤπειρο.
            Χρόνια τώρα, ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς 14ης Αὐγούστου, μέχρι τὸ πρωῒ τῆς 15ης , ἀνήμερα τῆς μεγάλης γιορτῆς, τελεῖται ἱερὰ Ἀγρυπνία κυρίως γιὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα, ποὺ εἶναι καὶ πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα. Μέσα στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας, μὲ τὰ ψάλματα καὶ τὰ ἀναγνώσματα, οἱ καρδιὲς ἀφήνουν γιὰ λίγο τὰ γήϊνα καὶ τὰ πρόσκαιρα. Καὶ μὲ τὴν χάρη καὶ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς, ἀνεβαίνουν στὸν θρόνο τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος, μὲ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο νὰ μεσιτεύῃ στὸν Υἱὸ καὶ Θεό Της. Οἱ ὧρες κυλοῦν γρήγορα, ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα διώχνει τὸν κόπο, ἐνῷ ἡ παρουσία - ἀνάμεσά μας - τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας προκαλεῖ ρίγη συγκινήσεως καὶ ἀλαλήτους στεναγμούς.
-Β-
            Πράγματι !  «Εὐλογημένη» καὶ «Κεχαριτωμένη» ἀνάμεσα σὲ ὅλες τὶς γυναῖκες τοῦ κόσμου εἶναι ἡ Παναγία μας. Γι’ αὐτό - καὶ σύμφωνα μὲ τὴν δική Της προφητεία - τὴν μακαρίζουν καὶ θὰ τὴν τιμοῦν «πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. α΄ 48), μέχρι συντελείας  τῶν αἰώνων. Γιατί, κανένας ποὺ προσπίπτει στὴν χάρη Της δὲν φεύγει μὲ τὰ χέρια ἀδειανά. Σὰν Μητέρα στοργικὴ ποὺ εἶναι δίνει σὲ ὅλους πλούσια τὰ δῶρα Της. Καὶ κυρίως, ὅ,τι εἶναι ὠφέλιμο καὶ χρήσιμο γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὑμνογράφος τῆς ἱερᾶς Παρακλήσεως τὴν χαρακτηρίζει ὡς τὴν «μόνην προστασίαν τῶν πιστῶν».
-Γ-
            Ὄχι δὲ μόνο τὰ ἀτομικά μας αἰτήματα ἱκανοποιεῖ ἡ Θεοτόκος, ἀλλὰ καὶ στὰ ἐθνικὰ θέματα ἀνταποκρίνεται ἄριστα. Ἀπὸ τὰ χρόνια, ἀκόμη, τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ὑπῆρξε ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Καὶ πολλὲς φορὲς ἔσωσε τὴν Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη ἀπὸ ἐπιδρομὲς βαρβάρων λαῶν. Ἀλλὰ καὶ μετέπειτα, ὅταν τὸ πυκνὸ σκοτάδι τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς εἶχε σκεπάσει τὴν Ἑλλάδα μας, Ἐκείνη ἦταν ποὺ ἔδινε κουράγιο καὶ δύναμη στὸν ἀποσταμένο λαό. Κι’ ἀκόμη, στὰ ἐντελῶς τελευταῖα χρόνια, ἡ Παναγία σκέπαζε μὲ τὴν Ἁγία Της Σκέπη τὸ Ἔθνος μας καὶ τὸ βοήθησε νὰ γράψῃ τὸ θρυλικὸ Ἔπος τοῦ 1940, ποὺ ἔδωσε τὴν πρώτη καὶ βέβαιη ἐλπίδα στὴν μισοπεθαμένη Εὐρώπη ὅτι ὁ «Ἄξονας» δὲν ἦταν ἀήττητος. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἡ Ἑλλάδα, ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας, ἔδωσε τὴν πρώτη καὶ ἀποφασιστικὴ νίκη ἐνάντια στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τῆς βίας καὶ τοῦ ἐγκλήματος.
-Δ-
            Ἀλλ’ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀπάντησε καὶ στὸ ἐθνικὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ὅταν πρὶν ἀπὸ 40 περίπου χρόνια ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ καθιέρωνε τὴν Ἀγρυπνία στὴν Μολυβδοσκέπαστη, ἀρκετοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι, ποὺ ἔβλεπαν αὐτὴν τὴν κίνηση μὲ σκεπτικισμό. Ἀλήθεια, τὶ ἀποτελέσματα μποροῦσε νὰ ἔχῃ μιὰ ὁλονύκτια προσευχή ; Ὅμως, ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης ἐπέμενε. Κι’ οἱ λίγοι, ποὺ ἀρχικὰ συμμετεῖχαν, ἔγιναν γρήγορα πολλοί, καὶ οἱ πολλοί, ἀναρίθμητο πλῆθος, ποὺ ἔστελνε θερμὲς τὶς προσευχές του γιὰ τὴν λύτρωση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἔτσι, ἔγινε τὸ θαῦμα. Τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ποὺ ἔζωναν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴν γειτονικὴ χώρα, ἔπεσαν, καὶ ἄνεμος σχετικῆς ἐλευθερίας φύσηξε στὴν σκλάβα γῆ. Ἡ Παναγία ἄκουσε τὶς ὁλονύκτιες προσευχὲς τῶν πιστῶν. Καὶ ἀπάντησε κατὰ τὸν πιὸ ἐντυπωσιακὸ τρόπο.
-Ε-
            Ὅμως, ἀδελφοί μου, πολλὰ τὰ προβλήματα ἐξακολουθοῦν νὰ ταλαιπωροῦν τὸν Βορειοηπειρωτικὸ Ἑλληνισμὸ καὶ νὰ προκαλοῦν ἀναταράξεις στὴν Ἑλλάδα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι καὶ τὸ ζήτημα τῶν ἐγκληματιῶν «Τσάμηδων», ποὺ τώρα τελευταῖα μάλιστα, προβάλλουν μὲ θρασύτητα καὶ μὲ ἀπειλὲς τὰ δῆθεν αἰτήματά τους.
            Γι’ αὐτὸ καὶ μεῖς συνεχίζουμε νὰ ἀγρυπνοῦμε καὶ νὰ προσευχώμαστε στὴν Μολυβδοσκέπαστη.
            Ἔτσι κι’ ἐφέτος ἡ ἀκολουθία θὰ ἀρχίσῃ στὶς 9 τὸ βράδυ τῆς 14ης Αὐγούστου, ἀφοῦ προηγουμένως θὰ ψαλῇ τρισάγιον ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, καὶ θὰ ὁλοκληρωθῇ, μὲ τὴν πρώτη (ἀρχιερατική) Θεία Λειτουργία, γύρω στὶς 5:30 μὲ 6 τὸ πρωῒ τῆς 15ης Αὐγούστου. Ἀργότερα θὰ τελεσθῇ καὶ δεύτερη Θ. Λειτουργία.
            Ἔχουμε χρέος ὅλοι νὰ συμμετάσχουμε. Τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς .
            Σᾶς περιμένω καί,    Διατελῶ  
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
 
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Δελτίον Τύπου: περὶ τῶν καταστροφικῶν πυρκαϊῶν


logotypomitro

 







Δελβινακίῳ τῇ 2ᾳ Σεπτεμβρίου 2007
 Ἀριθ. Πρωτ. 86  

 

ΔΕΛΤΙΟΝ  ΤΥΠΟΥ

 

  Μὲ ἀφορμὴ τὶς τελευταῖες καταστροφικὲς πυρκαϊές, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :
             « Ὁλόκληρο τὸ φετινὸ καλοκαίρι ἡ Χώρα μας ἐδοκίμασε μὲ ὀδύνη τὴν καταστροφικὴ μανία τῶν πυρκαϊῶν. Ἰδιαίτερα, ὅμως, τὸ τελευταῖο δεκαήμερο τοῦ Αὐγούστου οἱ πυρκαϊές, πού, κατὰ κανόνα, θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς ἁρμοδίους ἔργο ἐμπρηστῶν, καὶ κατὰ τὸν γνωστὸ μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη «ἔργο ἀρρωστημένων ἐγκεφάλων», κατέστρεψαν μέγα μέρος τοῦ δασικοῦ πλούτου, τῶν ἐλαιώνων, καλλιεργησίμων ἐκτάσεων καὶ χωριῶν ὁλοκλήρων στὴν Πελοπόννησο καὶ στὴν Εὔβοια, τὰ ὁποῖα οἱ κάτοικοί τους ἀναγκάστηκαν ἐσπευσμένως νὰ τὰ ἐγκαταλείψουν. Δυστυχῶς εἴχαμε καὶ ἀνθρώπινα θύματα, 64 τὸν ἀριθμό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ κηρύχθηκε τριήμερο Πανελλήνιο πένθος. Περίσσεψαν ὁ πόνος, τὰ δάκρυα, ἡ ὀδύνη καὶ ὁ σπαραγμός !
            Τώρα, ὅμως, ποὺ τὰ φαινόμενα τῶν πυρκαϊῶν ἔχουν ὑποχωρήσει καὶ καταλαγιάσει, εἶναι καιρὸς νὰ κάνουμε ἕνα πνευματικὸ ἀπολογισμό : Μήπως ὅλη αὐτὴ ἡ καταστροφὴ εἶναι ἐκδήλωση τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, γιὰ ὅσα ἀντιχριστιανικὰ γίνονται στὴν Χώρα μας; Οἱ βλασφημίες, οἱ ὕβρεις, οἱ κλεψιές, ὁ τζόγος, τὰ ναρκωτικά, τὰ ποικίλα ἐγκλήματα καὶ οἱ φόνοι, ἡ ἀναίσχυντη γύμνια, οἱ μοιχεῖες, τὰ διαζύγια, οἱ παράνομες συμβιώσεις, ἔχουν πάρει ἐπικίνδυνες διαστάσεις. Ἰδιαίτερα ἀνησυχητικὸ εἶναι τὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων. Οἱ ἐπίσημες στατιστικὲς ἀνεβάζουν σὲ 300.000 τὸν ἀριθμὸ τῶν βρεφῶν ποὺ σφαγιάζονται κάθε χρόνο. Θρηνήσαμε γιὰ τοὺς 64 συνανθρώπους μας ποὺ κάηκαν. Γιὰ τὶς 300.000 Ἑλληνόπουλα, ποὺ θανατώνονται στὶς κλινικὲς κατ’ ἔτος, δὲν ἐκλάψαμε καὶ δὲν πονοῦμε ... Ἀνεξιλέωτο τὸ ἔγκλημα αὐτό !
             Δυστυχῶς ὅλα κινοῦνται γύρω ἀπὸ τὸ χρῆμα καὶ τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις. Τὶ θὰ πάρουμε, τὶ θὰ κερδίσουμε, τὶ θὰ ἀπολαύσουμε. Ὅμως νὰ μὴ ξεχνᾶμε, ὅτι, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο εὐαγγελικὸ λόγο, «διὰ ταῦτα ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφεσ. Ε΄ 6). Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι, βέβαια, μεγάλη. Ἔχει, ὅμως, καὶ τὰ ὅριά της, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὸ εἶπε κάποτε : «Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν ; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν ;» (Ματθ. ιζ΄ 17).
             Ἄς μὴ νομίζουμε δὲ ὅτι οἱ κάτοικοι τῶν περιοχῶν, ποὺ ἰδιαίτερα δοκιμάστηκαν ἀπὸ τὴν μανία τῆς φωτιᾶς, ἦσαν ἁμαρτωλοί «παρὰ πάντας» τοὺς λοιποὺς Ἕλληνες. Ὄχι !  Ὁ Κύριος, σὲ ἀνάλογη περίπτωση εἶπε ξεκάθαρα : «Οὐχὶ λέγω ὑμῖν, ἀλλ’  ἐὰν μὴ μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε» (Λουκᾶ ιγ΄5).
            Πέρα, λοιπόν, ἀπὸ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ἄλλα μέτρα, ποὺ θὰ λάβῃ ἡ Πολιτεία γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν πληγέντων, ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται σὲ ὅλους μας εἶναι ἡ μετάνοια. Νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. «Τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενοι» (Φιλιπ. γ΄ 14), νὰ γινώμεθα «καινὴ κτίσις» (Β΄ Κορ. Ε΄ 17), καινούργιοι, δηλαδή, ἄνθρωποι, ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Κι’  ἄς παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μὴν ἐπιτρέψῃ νὰ ξανάρθουν τέτοιοι καταστροφικοὶ καιροί, νὰ συγχωρήσῃ δὲ ὅσους ἀπὸ κακότητα ἤ ἀσυνειδησία ἤ ἀμέλεια ἔγιναν ἐμπρηστὲς καὶ καταστροφεῖς τῆς φύσεως καὶ τῶν ἀνθρώπων ».
  ( Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως )

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Δελτίον Τύπου: "Περὶ τῶν τὶς μεθοδεύσεων τῶν λεγομένων «Τσάμηδων» εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος"

 







ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

ν Δελβινακί τ 22 Μαου 2007
ριθ. Πρωτ. 60 
 

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανς κα Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ,
κανε τς κόλουθες Δηλώσεις : 
      « Στς 13 Μαου 2007, μ τν εκαιρία τν κδηλώσεων γι τν πέτειο το Ατονομιακο γνος τς Βορείου πείρου, κατήγγειλα π τ Δελβινάκι τς μεθοδεύσεις τν λεγομένων «Τσάμηδων» ες βάρος τς λλάδος.
      δη, σήμερα, 22 Μαου, προτο, δηλαδή, συμπληρωθ δεκαήμερο, διαβάζω σ μερήσια θηναϊκ πογευματιν φημερίδα τ ξς : «Τ φάντασμα το λβανικο μεγαλοϊδεατισμο πιστρέφει στν ρίζοντα τς λληνικς διπλωματίας, πο παρακολουθε μ ντονη νησυχία τν πορεία το Κοσσυφοπεδίου πρς τν νεξαρτητοποίηση. Τ μηνύματα ... εναι δυσοίωνα. ργάνωση «Τσαμουριά» πραγματοποίησε κδήλωση στν Αλνα, μ κεντρικ ατημα τν διεθνοποίηση τς πόθεσής τους, δηλαδ τν διεκδίκηση περιουσιν στν λλάδα κα τν ναγνώριση παρξης λβανικς μειονότητας. Παράλληλα, ο λληνες τς Χειμάρρας διαμαρτύρονται γι καταπάτηση τν περιουσιν τους κα ζητον π τν λβανικ κυβέρνηση σεβασμ τν δικαιωμάτων τους» (βλ. φημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΤΥΠΟΣ», 22.5.2007).
      Τ γεγονότα φωνάζουν. Κα λένε τι ο λβανοί, μρα μ τν μέρα, ποθρασύνονται, χοντας, πως φαίνεται, κα τς «πλάτες» τς περατλαντικς περδυνάμεως. Ζητον δικαιώματα γι τος γκληματίες «Τσάμηδες», λλ κα γι τν νύπαρκτη «λβανικ μειονότητα» στν λλάδα.
      λλά, ν ρχισαν ν’ κούγωνται εκρινς «τ τύμπανα το πολέμου», ο πολιτικοί μας, δυστυχς, ρίζουν γι μικρ κα σήμαντα, ν τ μεγάλα θνικ θέματα τ φήνουν στν τύχη τους... Κα σν ν μν φθαναν λα ατά, ο μαθητές πο συμμετεχαν σ ξετάσεις γι τν πόκτηση Lower π τ Πανεπιστήμιο το Michigan κλήθηκαν (τ περασμένο Σάββατο) ν πιλέξουν ποι π τς δο θνικς πετείους πρπει ν καταργηθ : 25η Μαρτίου 28η κτωβρίου !!!
      σοι, μως, δν χουμε παραφρονήσει, διερωτώμεθα : λλάδα χει γίνει «ξέφραγο μπέλι», που καθένας μπορε ν πιβάλλ τς θέσεις κα τς πόψεις του, π μεγίστ ζημί τν θνικν μας θεμάτων ; κατάσταση «δν τραβάει λλο». Καιρς ν νανήψουμε σο γίνεται πι σύντομα. Διαφορετικά, θ θρηνομε ργότερα πάνω σ ρείπια, πού, μως, μες, μ τν διαφορία κα τν μέλειά μας, προκαλέσαμε. Ο ποιοι ρμόδιοι καλονται ν ναλάβουν τς εθνες τους ».   
( κ τς ερς Μητροπόλεως )