Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Ἐγκύκλιος 118η: Μνήμη Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης

 
 
 
 
 
 
'Εν Δελβινακίῳ τῇ 13ῃ Σεπτεμβρίου 2007

Ἀριθ. Πρωτ.92  
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  118η
 
ΘΕΜΑ: "Μνήμη Νεομάρτυρος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐκ Κονίτσης"
 
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
 -Α-
            Ἱερὴ καύχηση ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα τὸ γεγονός, ὅτι ἔχει, ἀνάμεσα στοὺς Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, τὸν δικό της Ἅγιο. Αὐτὸν ποὺ ἔμεινε γνωστὸς στὴν Ἱστορία ὡς «ὁ Ἰωάννης ὁ ἐκ Κονίτσης καὶ ἐν Ἀγρινίῳ μαρτυρήσας», στὶς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1814.
 
            Καὶ εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη ἡ καύχηση τῆς ἱστορικῆς κωμοπόλεως. Γιατὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ποὺ μαρτύρησε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν οὔτε Ἕλληνας οὔτε Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Τοῦρκος ἦταν καὶ μουσουλμάνος. Στὴν περίπτωσή του, ὅμως, βρῆκε πέρα γιὰ πέρα ἐφαρμογὴ ἡ βεβαίωση τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου : «Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν. γ΄8). Ὁ ἄνεμος, δηλαδή, φυσάει ὅπου θέλει. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλάβῃ ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ κατευθύνεται. Ἔτσι ἀκριβῶς γίνεται καὶ μὲ τὴν πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Φωτίζει καὶ θερμαίνει κάποιες καρδιές ποὺ οὔτε μπορεῖ κανεὶς νὰ τὶς φαντασθῇ. Κι’ αὐτὲς οἱ καρδιές - ἀνεξαρτήτως φυλῆς καὶ ἔθνους - ὄχι ἁπλῶς θερμαίνονται, ἀλλά, κυριολεκτικά, πυρακτώνονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Παραμερίζουν τὰ πλούτη, τὴν δόξα, τὰ ἀξιώματα, τὴν φιλήδονη ζωή, ἀκόμη κι’ αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς. Προτιμοῦν τὴν ἑκούσια φτώχεια, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε ὅτι «αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λουκᾶ θ΄ 58). Οἱ ἀλεποῦδες καὶ τὰ πετεινὰ ἔχουν τὶς φωλιές τους, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως, δηλαδὴ ὁ Χριστός, δὲν ἔχει ποῦ νὰ γείρῃ τὸ κεφάλι Του.
 
            Κι’ ἀκόμη : Αὐτὲς οἱ καρδιές, ὅταν ἀρχίζουν νὰ βαδίζουν στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν κοιτᾶνε τὶ καὶ πῶς ἔζησαν τὰ χρόνια ποὺ βρισκόντουσαν στὴν ἄγνοια, ἀλλά, κρατῶντας γερὰ τὸ ἀλέτρι, βλέπουν μπροστὰ καὶ προχωρᾶνε σταθερὰ γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅπως  ἀκριβῶς τὸ διεκήρυξε ὁ Χριστός : «Οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ’ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ θ΄ 62).
 
-Β-
 
            Αὐτό, λοιπόν, συνέβη καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη. Μουσουλμάνος ἦταν κατὰ τὸ θρήσκευμα. Καὶ Τοῦρκος κατὰ τὸ πολίτευμα. Ἐπὶ πλέον δὲ καὶ γιὸς τοῦ ξακουσμένου Σέχη τῆς Κονίτσης, τοῦ ἀρχηγοῦ δηλαδὴ τῶν δερβίσηδων, τῶν μουσουλμάνων «μοναχῶν». Ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο, βρέθηκε σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, στὸ Ἀγρίνιο, ποὺ τότε λεγόταν Βραχώρι. Κι’ ἐκεῖ τοῦ ἔγινε ἡ κλήση ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ψαρά, τὸν Χριστό. «Ἀκολούθει μοι», τοῦ εἶπε. Κι’ ὁ νεαρὸς Χασάν (ὅπως λεγόταν μέχρι τότε) ἄνοιξε τὴν καρδιά του στὴν Χάρη τοῦ Πνεύματος. Πῆγε στὴν Ἰθάκη, βαπτίσθηκε, παίρνοντας τὸ ὄνομα Ἰωάννης, ὅταν δὲ ἐπέστρεψε στὸ Ἀγρίνιο νυμφεύθηκε μιὰ εὐσεβῆ χριστιανὴ κόρη κι’ ἐργαζόταν ὡς ἀγροφύλακας (τὸ ἄλλοτε ἀρχοντόπουλο) στὸν Μαχαλᾶ, στὶς σημερινὲς Φυτεῖες τοῦ Ἀγρινίου. Ζοῦσε ζωὴ χριστιανική, εὐλογημένη.
 
-Γ-
 
            Ὅμως ... Ὅμως ὁ καιρὸς τῆς γήϊνης χαρᾶς τελείωσε γρήγορα. Γιατὶ ὁ πατέρας τοῦ Ἰωάννη, ψάχνοντας καὶ ρωτῶντας, τὸν βρῆκε τελικά. Τὸν παρακάλεσε. Τὸν ἱκέτεψε. Τοῦ ἔταξε πολλά. Οἱ προσπάθειές του πῆγαν στὰ χαμένα. Γιατὶ ὁ Ἰωάννης κρατοῦσε σταθερὰ τὸ ἀλέτρι κοιτάζοντας μόνο μπροστά. Κι’ ὅταν ὡδηγήθηκε στὸ δικαστήριο καὶ ἡ ποινὴ ποὺ τοῦ ἐπιβλήθηκε ἦταν ὁ θάνατος, ὁ γενναῖος ἀθλητὴς τῆς πίστεως ἄκουγε μόνο τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τοῦ ἔλεγε : «Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β΄ 10). Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ λίγο, τὸ κεφάλι του ἔπεφτε κάτω ἀπὸ τὸ σπαθὶ τοῦ δημίου, ἐκεῖ ποὺ σήμερα εἶναι τὸ παρεκκλήσιό του, δίπλα σχεδὸν στὸν μεγαλοπρεπῆ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὸ Ἀγρίνιο. Ἦταν ἡ 23η Σεπτεμβρίου τοῦ 1814. Στὸν Οὐρανό, τώρα, γινόταν ὄχι ἁπλῶς χαρά, ἀλλὰ πανηγύρι. Οἱ ἀρχαῖοι καὶ οἱ νεώτεροι μάρτυρες, ἀλλὰ καὶ οἱ Νεομάρτυρες, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἐθνομάρτυρα καὶ Ἰσαπόστολο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ὑποδέχονταν τὸν ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ «περιβεβλημένοι στολὰς λευκὰς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν» καὶ κράζοντας «φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες · ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ» (Ἀποκ. ζ΄ 9-10). «Διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οὐρανοὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες» (Ἀποκ. ιβ΄ 12).
 
-Δ-
 
            Χαρὰ, λοιπόν, στὸν Οὐρανό, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα, χαρὰ καὶ πανηγύρι. Γιορτάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συμπολίτης μας, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἱερὸ λείψανό του, ποὺ κατέχουμε σὰν τὸν πιὸ πολύτιμο θησαυρό, μᾶς εὐλογεῖ, μᾶς ἁγιάζει, καὶ μᾶς προσκαλεῖ στὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ λάβουν χώρα κατὰ τὸ ἀκόλουθο Πρόγραμμα :
 
            Α)  Τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2007, στὶς 7 μ.μ., θὰ ψαλῇ Μέγας Ἑσπερινός, μὲ ἀρτοκλασία.
 
            Β) Τὴν κυριώνυμη ἡμέρα, Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2007, στὶς 8 τὸ πρωΐ, θὰ σημάνῃ ἡ δεύτερη καμπάνα καὶ θὰ ἀρχίσουν οἱ «Καταβασίες». Στὴν συνέχεια θὰ ὁλοκληρωθῇ ὁ Ὄρθρος καὶ θὰ τελεσθῇ ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.
 
            Τόσον ὁ Ἑσπερινὸς ὅσον καὶ ἡ Θεία Λειτουργία θὰ τελεσθοῦν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἐν μονοεκκλησίᾳ.
 
            Θὰ σᾶς περιμένω μὲ πολλή χαρά. Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους, ἅγια, πνευματικά, ἀγωνιστικά.
 
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
       Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ